Rozdział 126

*Oczami Laury*
<Następny dzień>
Wczoraj, od pamiętnej sytuacji z ,rodzicami" już ich nie widziałam... Z Rossem zjadłam tylko kolację i poszłam do siebie.
-Cześć Maia-powiedziałam schodząc na dół schodami i widząc uśmiechniętą od ucha do ucha przyjaciółkę.
-Cześć Lau. Piękny dziś dzień, no nie? Ptaszki śpiewają, róże kwitną w doniczkach i słoneczko świeci-powiedziała rozmarzona.
-Czyżbyś się zakochała?-spytałam lekko zaskoczona.
-Nie, no co ty-odpowiedziała nerwowo.
-Ale tak się zachowujesz-odpowiedziałam. Bo gdybym mogła (oczywiście zanim spotkałam ,,rodziców") to bym tak robiła.
-A ty? Kim byli ci ludzie z wczoraj?-spytała zmieniając temat.
-To była moja... mama i... jej mąż, który mnie spłodził.
-Że tata, tak?-spytała dopytując się. Nie potrafię go tak nazwać.
-No powiedzmy.
-Ale mówiłaś, że oni nie żyją-odpowiedziała z lekka zaskoczona.
-Bo sama tak myślałam-odpowiedziałam lekko zażenowana. Nie na co dzień twoi rodzice ,,zmartwychwstają".
-Trochę dziwne... Mam starać się zrozumieć?-spytała.
-Nie. To nie będzie konieczne-zaśmiałam się-Widziałaś Rossa?
-Tak. Szedł na dół do restauracji. A co? Znów go szukasz? Czasem zastanawiam się nad tym, czy jesteście rzeczywiście ,,tylko" przyjaciółmi-powiedziała robiąc cudzysłów w powietrzu.
-No widzisz? To lepiej się nie zastanawiaj-zaśmiałam się. Przyjaciółka po chwili poszła. I ja postanowiłam zejść na dół.
Po chwili zobaczyłam narzeczonego niosącego jakąś tackę z jedzeniem. O dziwo, jak mnie zobaczył to nie był uśmiechnięty.
-A co ty tu robisz?-spytał z wyrzutem.
-Ciebie też miło widzieć?-powiedziałam z ironią.
-Nie w tym rzecz... Chciałem ci zrobić niespodziankę-pokazał na tackę.
-Ale to ja zrobiłam ją tobie, co?-zaśmiałam się.
-Wiesz, że dziś wieczorem wracamy?-spytał Ross.
-Co? Ale jak to? Przecież mieliśmy być tu dłużej-powiedziałam smutna.
-Chodź usiądziemy-powiedział i razem ramię w ramię podeszliśmy do stolika, by coś zjeść. Byłam bardzo głodna...
-No więc?-spytałam.
-Rozmawiałem wczoraj z twoimi rodzicami. Oni wracają za chwilkę, a my do nich dołączymy chyba jutro. Van i reszta byli nad morzem i wrócili. Wszyscy mamy się spotkać w Paryżu-powiedział Ross.
-Ale jak dołączymy jutro do rodziców?
-Chodzi o ślub... Oni jadą dziś do Paryża, a my dziś lub jutro. I reszta też tam jedzie.
-Ale nie wiedzą o ślubie?-spytałam podejrzliwie.
-Nie. Oni akurat dojadą, jak ty będziesz w pięknej sukni ślubnej w urzędzie stanu cywilnego-zaśmiał się. Zawtórowałam mu wgryzając się w kawałek pizzy.
-Oni też będą na ślubie?-spytałam.
-Lau... Nie oni, tylko twoi rodzice. Myślałem, że już to wyjaśniliśmy.
-Bo tak jest, tylko nadal się nie mogę na to przestawić, by mówić do nich po nazwie-westchnęłam. Aż straciłam apetyt.
-Zaraz do nas zejdą-powiedział Ross.
-A tak w ogóle Rocky i Al też będą na ślubie, prawda?-spytałam.
-No raczej. Wiesz, że gdybym nie powiedział chłopakom o tym, że jesteśmy zaręczeni, to by raczej nie namówili dziewczyn na wyjazd?-powiedział Ross.
-Tak? A jak je namówili?-spytałam.
-Powiedzieli im o zakupach dla dzieci-zaśmieliśmy się oboje.
-Witaj kochanie-usłyszałam znajomy mi głos. Który towarzyszył mi jak byłam mała. Który zapomniałam po latach i teraz na nowo go sobie układam.
-Hej mamo-nawet się nie odwróciłam. Po chwili poczułam na czole ciepłe usta rodzicielki. Tak. To na pewno ona.
-Jak się czujesz?-spytał... Damiano.
-Ogólnie dobrze. Będziecie na ślubie, słyszałam-bardziej stwierdziłam niżeli spytałam.
-Tak. Twój narzeczony nas zaprosił. Jak chcesz możemy wyjechać razem z wami. Wybierzemy suknię i w ogóle-zaproponowała mama.
-Byłoby fajnie. Po tylu latach wreszcie zrobić coś razem-odpowiedziałam z lekkim uśmiechem. Zrobię wszytko, by naprawić relację z mamą, ,,tatą" oraz nie zepsuć sobie dni przed ślubem.
-Przepraszam raz jeszcze-powiedziała ze skruchą.
-Kochanie, chcesz kawę czy herbatę?-spytał ,,ojciec".
-Herbatę-powiedziała mama.
-Zna pan Włoski?-spytał Ross.
-Ja jestem z Włoszech-zaśmiał się Damiano-I nie mów mi ,,Pan". Po prostu tato-na samo usłyszenie tego słowa ciarki mnie przeszły. Nigdy nie znałam tego słowa i go nie używałam. Ale zaraz...
-Dlaczego zawsze jak wspomniałam ,,kim był ojciec" to płakałaś?-spytałam po chwili. Zamarła na to pytanie, Ross wybałuszył oczy, podobnie jak Damiano...
*Oczami Van*
Wczoraj wróciliśmy razem z Rikem i naszym kochanym małżeństwem do domu. Podobno zostaliśmy zaproszeni na zakupy do Paryża. Kiedy pomyślałam, że nie było miesiąca miodowego u nas, bo Ryland umarł, to to wydawało się być pomysłem genialnym. Trzeba korzystać, zanim moje dzieciątko przyjdzie na świat.
-Spakowana?-spytał Riker podchodząc do mnie.
-Tak. Ale wyjeżdżamy jutro. To w czym problem?-spytałam.
-Nie ma problemu. Tylko się upewniam, czy spakowana jesteś-powiedział całując mnie w policzek.
-Coś mi się wydaję, że nie jedziemy tam TYLKO na zakupy-odparłam niemalże niesłyszalnie.
*Oczami Rockiego*
-To kiedy wyjeżdżamy?-spytała Al.
-Spakowałaś już małą?-spytałem pakując siebie.
-Tak. Rocky, możesz odpowiedzieć?-spytała.
-Jutro. Oni wyjeżdżają dziś. Al, proszę cię. Im mniej pytań zadajesz tym łatwiej mi się skupić, okey?-spytałem.
-Okey-rzuciła czymś we mnie. Jakąś bluzką. Ale co ja zrobię... Zaraz mnie oskarży, że wiem, gdzie jedziemy. A nie wiem. Nie mam zamiaru znów się z nią kłócić.
*Oczami Mai*
Bradley został już zaproszony. Mogę przyjść z osobą towarzyszącą, choć nawet nie wiem, po co. Ale Laura mi kazała. O mały włos, a by się dowiedziała, że ja i on jesteśmy parą. A tego bym nie chciała.
Tak więc tylko czekać na to, by się dowiedzieć. Już jutro...
*Oczami Laury*
-Jest już dziesiąta. Skarbie, o której mamy samolot?-spytałam patrząc na Rossa.
-Za trzy godziny. Ja idę się spakować-pocałował mnie przelotnie i wyszedł.
-Pójdę sprawdzić nasze walizki-Damiano pocałował swoją żonę w czoło i również wyszedł.
-Spotkamy się później, co nie?-starałam się być jak najbardziej naturalna, ale jakoś mi nie wychodziło.
-Skarbie, przepraszam-powiedziałam mama ujmując moją dłoń.
-Ja też. Za moje zachowanie-dodałam.
-Ale chciałabym, aby było tak jak dawniej. Przemyśl to, czy jeszcze mogłabyś mi wybaczyć-nie było żadnego ale. Uśmiechnęłam się tylko przepraszająco i poszłam do mojego hotelowego pokoju.
Po drodze spotkałam Vicky.
-Hej ciociu! A mówiłaś, że nie jesteś z wujkiem-powiedziała patrząc na mnie z uroczym uśmiechem. Zaskoczona popatrzyłam na nią.
-Słucham?-teraz głupio było powiedzieć, że z nim nie jestem. I jeszcze głupiej przyznać się.
-Widziałam, jak wujka za rękę trzymałaś! A tak robią tylko pary na filmach! Jesteście razem-mina mi zrzedła po tych słowach...

***

Hejka :) Co tam u was?

Chciałam zadedykować ten rozdział wszystkim moim czytelnikom :) Ale szczególnie Żeleczkowi :) Może jeszcze przedłużę bloga? Bo się chyba nie wyrobię :/ Ale spokojnie! Nie musiałaś czytać i komentować wszystkich rozdziałów, których nie czytałaś xD Tak... Ja też ubolewam nad końcem bloga :/

A może go nie kończmy! Rozdziały raz na rok... xD

Żartuję sobie oczywiście :) Ale was nie opuszczę :D Mam jeszcze Dark, a na tym blogu, chyba będzie nowy blog, lub One Shoty. Patka ma rację - to uzależnia xD

Do napisania!!!