Rozdział 125

*Oczami Laury*
Nie wierzyłam własnym oczom. A ona uśmiechała się do mnie. Obok niej człowiek był dla mnie tylko iluzją. Jakbym go nie widziała. Liczyła się ona...
-Witaj Laurko-powiedziała podchodząc do mnie ze łzami w oczach.
-Nie wiem skąd mnie znasz. Ja ciebie nie znam-odpowiedziałam oszołomiona kurczowo trzymając się Rossa.
-Nie pamiętasz mnie?-spytała zaskoczona. Pamiętałam. Ale nie chciałam o niej pamiętać. Już zdążyłam o niej zapomnieć... To wydawało się jakby... Chory żart?
-Lau, kim ona jest?-spytał Ross nie rozumiejąc.
-Chyba raczej kim była-odpowiedziałam. Maia gdzieś się ulotniła raz dwa. Ale Ross stał przy mnie.
-Błagam powiedz mi, że żartujesz-odezwała się. A co? Miałam może wskoczyć jej w ramiona po tym, co zrobiła?
-Nie żartuje... Całe życie tkwiłam w kłamstwie! Całe życie....-rozpłakałam się delikatnie, choć bardzo zależało mi, by grać twardą. Już dawno się pogodziłam z tym, że jej nie ma... A teraz?
-Ja ci to wszystko wyjaśnię-zauważyłam szczerość w jej oczach. Mówiła prawdę.
Zawsze sobie wyobrażałam, jakby to było, gdyby jednak nie umarła. To spotkanie wyglądało inaczej w mojej głowie.
,,Ja, jako siedemnastoletnia dziewczyna, bo do wtedy się jeszcze łudziłam, że przyjdzie i to chory sen, a ona wpada mi w ramiona".
Rzeczywistość, bywa okrutna.
Zauważyłam, że Ross przygląda się temu facetowi. Zna go?
-Pan Damiano?-wypalił w końcu.
-Znasz go?-spytałam patrząc na ukochanego.
-Tak... Laura, ten mężczyzna zostawił ci dom w spadku-powiedział Ross.
-Że niby tata?-spytałam zaskoczona.
-Witaj córciu-powiedział nieśmiało.
-To wszystko jest chore! Zostawiłeś mi dom w spadku, a zostawia się takie rzeczy po śmierci! I ten głupi list! A ty? Widziałam cię martwą! Kiedy ja przez te wszystkie lata gniłam w domu dziecka i bałam się zasnąć, ty wiodłaś sobie spokojne życie, beze mnie!-wyrzuciłam z siebie całe emocje. Jakby jakaś zła część weszła wprost do mnie i zawładnęła mną.
-To nie tak...-ona nadal była spokojna.
-A jak? A jak!-spytałam podnosząc głos.
-Daj nam to wytłumaczyć, Lauro. Nie mogliśmy cię zobaczyć wcześniej. Zaraz ci wytłumaczę-powiedział Damiano. Mój teoretyczny ojciec.
-Ale może bez świadków-powiedziała matka patrząc na Rossa.
-O nie-złapałam go za dłoń-To mój narzeczony i ma prawo wiedzieć wszystko przed ślubem-odparłam. Rodzice otworzyli usta ze zdziwienia.
-Tylko proszę nikomu nie mówić. To miała być tajemnica-Ross wymownie na mnie spojrzał. Mimo to, miałam to gdzieś. A nawet bardziej wzmocniłam uścisk dłoni.
-Mówcie. Ciebie nawet nie znałam, więc nie mogę ci nic zarzucić. Ale zostać porzuconą przez matkę?-spytałam patrząc na nią.
-To nie tak. Moja śmierć była upozorowana. Dostałam zastrzyk, który miał zadziałać w ciągu minuty. Ale do tego czasu padły mi strzały w bok i nogę. Mimo to, nic mi nie było. Tylko draśnięcie. Po chwili zasnęłam przez zastrzyk, ale nie biło mi serce, co wiązało się z brakiem oddechu...
-Czemu nie zabrali od razu twojego ciała? Czemu czekali na policję?-spytałam nie ogarniając. Westchnęła.
-Policja współpracowała z nimi. Zadzwoniłaś do nich w zasadzie, nie na policję. Ty nie miałaś zbytnio cierpieć. Miałaś tylko żyć bez przyrodnich sióstr i ojca, za to ojciec i jego wszystkie żony miały być przewiezione właśnie do Drake - najniebezpieczniejszego człowieka, jakiego znam. Pamiętasz Sashę? Była jego córką-dokończyła matka.
-A dlaczego użyłaś słowa była?
-Drake nie żyje. Słyszałam, że Sasha jest w więzieniu-powiedziała.
-Bo chciała nam zabić przyjaciółkę-powiedział Ross.
-Matko... A David? On był jej chłopakiem. Co z nim?-spytała przejęta.
-Nie żyje-głos mi się załamał, gdy to wypowiedziałam.
-Lubiłaś go?-spytał Damiano.
-Nie... Nie o niego chodzi.... On... On...-nie mogłam się wysłowić ze łzami w oczach.
-Bo on zabił Sencer-odpowiedział za mnie Ross ujmując moją dłoń.
-Spence... Nie żyje?-Damiano też była załamany. Pokiwałam tylko głową.
-Przykro mi-powiedziałam tylko.
-Dokończę tylko-powiedziała matka. Jej też było ciężko.
-To się porobiło-powiedział cicho Ross.
Mu zapewne też było ciężko. Ja swoich rodziców przynajmniej mam...
-Potem uciekliśmy, ścigali nas, ale ojciec Sashy już nam nie zagraża. I tak znaleźliśmy się, odnajdując was po latach-dokończyła.
-Nawet nie wiedziałem o śmierci córki.... A co z Van?-spytał mój... tata.
-Vanessa i Riker są małżeństwem, tak samo jak Ell i Delly i obie spodziewają się dziecka-powiedziałam.
-Ojejku! Muszę je spotkać! Riker się jej oświadczył? To dobry chłopak. Ty też Ross-dokończył Damiano. Tak dziwnie mówić jest ojciec, tatuś, bo nie znałam tego słowa.
-Są w Los Angeles. Tylko my jesteśmy na wakacjach. No i Mais i Rocky ze swoją żoną i jej siostrą. Miło znów pana widzieć-powiedział Ross. Pana? Chyba teścia...
-Myślę, że powinniśmy wrócić do Los Angeles-powiedziała mama.
-Ale musimy wziąć jeszcze ślub-powiedziałam szybko.
-Ale Van chyba nie wystawiła domu na sprzedaż, co?-spytał Ross.
-Mojego domu?-spytał Damiano. Nie. Jednak chyba się nie przełamię na ojca.
-Tak. Bo to tam zginęła Spencer. A tak w ogóle, co z twoimi pozostałymi żonami?-spytałam.
-Tak się składa, że nie żyją-odpowiedział lekko przybity.
-I co ja mam niby Vance powiedzieć?-spytałam.
-Prawdę-odpowiedział ze stoickim spokojem.
-A co z tym głupim listem i całą chorą zagadką?-spytałam.
-Wiedziałem, że znajdziesz list... No cóż. Jakby to powiedzieć... Napisałem go, jak jeszcze myśleliśmy, że umrzemy. Ale teraz jest nie ważny. Zresztą znasz prawdę-powiedział Damiano.
-Przepraszam was, ciebie w szczególności mamo, ale muszę to sobie poukładać. Przez te wszystkie lata godziłam się z twoim odejściem, kiedy ty sobie żyłaś. Może i przed kimś uciekałaś, ale znak życia był u ciebie nie widoczny. Idziemy Ross-powiedziałam bliska płaczu i pociągnęłam ukochanego za rękę.
-Będziemy w tym samym hotelu, co wy-odpowiedziała matka. Tylko tyle usłyszałam za nim się oddaliliśmy.
-I co masz zamiar z tym zrobić?-spytał mój narzeczony.
-Nie wiem. Nie codziennie dowiadujesz się, że twoi rodzice jednak żyją i są jakimiś uciekinierami-odpowiedziałam wtulając się w jego ramię.
-Ale przynajmniej twoi żyją-i tu jest pies pogrzebany...
-Jak myślisz? Co powinnam zrobić?-spytałam.
-Moim zdaniem? Wybaczyć. Bo rodziców masz tylko jednych. Ja bym dał wiele, by dowiedzieć się, że moi jednak żyję-powiedział obejmując mnie jednym ramieniem.
Tak ramię w ramię, pogrążeni swymi myślami szliśmy dalej... Do celu... Do naszego azylu...
A Maia? Gdzieś wsiąkła...

***

No hej :D Rozdziały coraz dłuższe xD

I macie tajemniczego narratora :D (za to liczę na wasze komy, tak jak pod poprzednim rozdziałem :*)

Przyznam szczerze, że jak pierwszy raz pisałam jego oczami nie miałam pojęcia, kim on będzie XD

Wszystko wyszło w praniu...

Jakam ja głupia! 

Patka, ja tu czekam na linka, tylko ciekawe jak, no nie? Zapomniałam, że miałaś wstawić na Written! I się sama pytam: Czyli Patka nie ma new bloga? 

No i masz! Znalazłam!

Skomentuję jak tylko będę mogła :*

A teraz łapcie linka i nabijajcie jej wyświetleń!!!

Stupid in Love

Blog dobiega końca... Ale ej! Ja w tekście piosenki: ,,Dziś ta nitka się urywa coś się kończy, a coś się zaczyna"

No i tak jest z moim ,,dzieckiem" bo tak traktuję ten blog :)

Mój wychowanego :) Moje miśki... Chyba płakać zacznę....

Oł już zaczęłam...

Ogar!

Dobra... Miśki... Do napisania!

P.S - rozdział na Dark się piszę xD

Płaczę...
Dziękuję za 28 komów!!