Rozdział 121

*Oczami Laury*
Ross po prostu odwrócił twarz w moją stronę. Widziałam to kątem oka, bo sama głowę miałam spuszczoną.
-Lau spójrz na mnie-powiedział łapiąc mnie za ręce. Z trudem wykonałam jego polecenie.
Ross po chwili wziął głęboki wdech i zapytał:
-Czy coś do mnie czujesz?
Chwilkę zastanawiałam się nad odpowiedzią. Zamknęłam oczy i wypowiedziałam ciche ,,tak", po czym je otworzyłam patrząc na jego reakcję. Kąciki jego ust podniosły się delikatnie do góry, mimo to, nie był do końca uśmiechnięty.
-Kochasz mnie?-spytał.
-W jaki sposób?-postanowiłam nie odpowiadać od razu. Sama bałam się odpowiedzi. Bałam się przyjąć go, jednocześnie bojąc się, że mu odmówię.
-Czy kochasz mnie bardziej, niż przyjaciela-zaskakiwało mnie to, że wypowiadał te słowa bez trudu. Nie spodziewałam się takich pytań.
-Tak-odparłam oblewając się rumieńcem.
-Czyli byłabyś gotowa przyjąć moje oświadczyny?-spytał nadal patrząc mi w oczy. Słowa, które wypowiedziałam sprawiły mi ogromną trudność.
-Tak-dodałam, a on w zamian obdarzył mnie jednym ze swoich olśniewających uśmiechów.
-To może jednak zrobię coś, co raczej powinienem był zrobić-uśmiechnęłam się promiennie, kiedy Ross klęknął na kolano i puszczając moją dłoń, wyciągnął małe pudełeczko.
-Lauro Marie Marano... Zostaniesz moją żoną?-spytał trzymając pudełko.
-Tak-odparłam, a po chwili dodałam-Tyle, że nie lubię biżuterii, więc nie chcę pierścionka-dodałam speszona.
-Czy ktoś daje ci pierścionek?-spytał z uśmiechem. Zdziwiona zmarszczyłam brwi. Po chwili dowiedziałam się, o co chodziło...
*Oczami Narratora*
-Pakuj się!-obudził ją delikatny krzyk swojego mężczyzny. Przetarła oczy, kiedy wpuścił jej światło poprzez otwarte rolety.
-Znaleźli nas?-spytała ziewając.
-Nie, ale my jedziemy do celu-dodał.
-Przecież plan był inny-powiedziała nagle się wybudzając.
-Tak, ale się zmieniły. Raz dwa, bo są blisko nas.
-Gdzie?-spytała powoli się ubierając.
-Zobaczysz. To jakaś godzina drogi stąd-odpowiedział.
-I od razu tam idziemy?-spytała.
-Nie. Jutro tam pójdziemy-powiedział całując ją w czoło.
*Oczami Mai*
-I co teraz?-spytałam.
-Myślę, że was odwiedzimy niebawem. Ale nie mów reszcie-powiedział Bradley z uśmiechem.
-Byłoby super. A mogę im powiedzieć?-spytałam.
-Oczywiście. Ale jak przyjadę okey?-spytał z uśmiechem mój chłopak.
-A co tam w ogóle u was?-spytałam.
-Ogólnie okey. A co u Rossa i Laury? I tej reszty?-spytał Brad.
-Też miewają się dobrze. Ross i Laura chyba przed chwilką wyszli. Ale nie wiem gdzie.
-O tej porze?-spytał.
-Skąd wiesz, którą mamy godzinę?
-Może wiem stąd, że masz za sobą okno, za którym jest wieczór? A obok okna masz zegar i wskazuje godzinę 21:00?-spytał z uśmiechem.
-Ekspercik się znalazł?-spytałam z ironią.
-Oczywiście. Dobra. Ja muszę kończyć. Pa-powiedział machając do ekranu.
-Pa-zamknęłam laptopa uprzednio wyłączając skype.
Trochę mi głupio, nie mówiąc, że ja i Brad jesteśmy parą. Ale Brad też chce im o tym powiedzieć ze mną. No cóż... Wytrwam.

***

Wiem, krótki. Ale macie Raurę! Proszę was: komentujcie. Mam 69 obserwatorów, a komentuje około 14 (w tym anonimki). 

Jak myślicie, co było z tym pierścionkiem? 

Laura miała nie przyjąć, ale co tam. Blog dobiega końca, więc nie muszę was przetrzymywać :)

Do napisania!