Rozdział 118

*Oczami Laury*
<Tydzień później>
-Wszystko spakowane?-spytał Rocky wchodząc do salonu, w którym mieliśmy swoje walizki.
-Tak. Raczej tak-odpowiedziałam rozglądając się po wszystkich torbach i zastanawiając, czy na pewno niczego nie przeoczyłam.
-Ja na pewno jestem spakowany-Ross uśmiechnął się do mnie, zabierając część moich walizek do samochodu, którym mieliśmy jechać na lotnisko.
-No to w takim razie idziemy-odparła Alexa biorąc małą za ręce. Wszyscy mieliśmy mało walizek. Mais miała najmniej.
-No więc.... Co robiliście tam w Japonii?-spytała Alexa zaczynając temat, jak tylko samochód ruszył.
-Miło spędziliśmy czas-Ross się uśmiechnął sztucznie. Na samą myśl o tym kraju mam ciarki na rękach. To tam, w bajecznym ogrodzie Ross mi się oświadczył, aa ja mu nic nie powiedziałam. Żałuję i to bardzo. Bo teraz pewnie wszystko byłoby inaczej.
-Jakieś szczególne wydarzenia lub miejsca?-spytał Rocky patrząc w lusterko na przodzie samochodu, by nas dobrze zobaczyć.
-Tak. Bajeczny ogród był piękny-powiedziała rozmarzona Maia. To tam spotkała Bradleya. Dla niej to było bardzo przyjemne. Za to gorzej dla mnie i dla Rossa. Przecież zemdlałam...
Spojrzałam kątem oka na przyjaciela. Zarówno ja jak i on byliśmy cali czerwoni i nie odzywaliśmy sie ni słowem.
-To fajnie. Zawsze chciałam tam pojechać. Mam nadzieję, że kiedyś nam się uda. A jak wy spędziliście tam czas?-spytała Alexa patrząc wymownie na mnie i Rossa.
-Dobrze-rzucił szybko blondyn.
-Było fajnie-odparłam z lekkim uśmiechem. Na samą myśl mimowolnie uśmiechnęłam się. Mimo, że jest mi teraz głupio rozmawiać z Rossem, to jednak było tam przyjemnie. Na samą myśl o tych pięknych widokach przeniosłam się w odległy świat, znajdujący się w mojej wyobraźni.
Ilekroć wracam pamięcią do tamtych wydarzeń (a zdarza się to niemal codziennie) to widzę ten obraz inaczej. Jakby mój mózg zmieniał kilka szczegółów. Powoli zapamiętuję całą tę rozmowę na pamięć. A mogłam dać odpowiedź od razu.
-Co w tacy małomówni?-spytał Rocky z rozbawieniem-Coś się tam stało?-spytał żartobliwie. Mimo to trafił w sedno.
-Powiedziałem coś nie tak?-powiedział patrząc na nasze miny.
-Nie. To po prostu te emocje słowa nam w gardle blokują-Ross się uśmiechnął niewyraźnie.
Teraz przypomniały mi się dawne słowa Rockiego. Jak jeszcze nie odzywałam się do wszystkich. Nie mówiłam tak dużo. To był dzień wyjazdu Rockiego i reszty do Londynu...
,,Chcę być świadkiem na waszym ślubie" - te słowa odbijają się jak echo w mojej pamięci wywołując dreszcze.
Choć na tamten czas wydawało mi się to tak absurdalne, że aż niemożliwe, to tak teraz wydaje mi się to bardzo prawdopodobne.
Może Ross już wtedy coś do mnie czuł?
Przecież jakby nie patrzeć po tych słowach Rockiego stał się cały czerwony. Ale chwila... Ja też...
W każdym bądź razie myślałam, że on żartuje. Wydawało mi się to absurdalne. Przecież ja i mój najlepszy przyjaciel... Razem?
Przecież wtedy nic do niego nie czułam i wierzyłam w przyjaźń damsko męską. A teraz nie wierzę.
Najwyraźniej Rocky widział więcej niż my. Ale zakochani dostrzegają to, co widzą inni dopiero po czasie.
Czy ja użyłam słowa zakochani?
Sama sobie przeczę...
Ale tak brać na żelazną logikę... Rocky miał rację. My nigdy nie będziemy ,,tylko" przyjaciółmi. Nasza granica została przekroczona i oboje dobrze o tym wiemy, choć wcześniej do głowy by nam to nie przyszło. Dobrze wiem, że nie jest mi obojętny.
Ale mimo wszystko nadal nie jestem pewna, czy chcę z nim być.
Czy być z moim najlepszym przyjacielem do końca życia...
Chociaż świadomość, że może być przy nim ktoś inny lub, że nie będzie ze mną do końca życia przyprawia mnie o nieprzyjemny nastrój.
Przecież przyjaźń powinna być w małżeństwie.
-I tak właśnie się poznaliśmy-tyle usłyszałam z rozmowy Rockiego.
-Tak. I mimo, że wcześniej wydało nam się to absurdalne, to jednak to małżeństwo zbliżyło nas do siebie i się teraz kochamy-odpowiedziała Alexa. No właśnie. Bo ich małżeństwo było tylko po to, by zaadoptować małą... Ale już wtedy coś do siebie czuli.
To zadziwiające, że poznajemy kogoś przypadkiem, a potem nie wyobrażamy sobie bez tej osoby życia...

***

Hejka! Dziękuję wam za polecenie książek oraz za opinię na temat trylogii Niezgodnej. Nie mam dziś wam nic do napisania w notce, więc po prostu zadedykuję ten rozdział kilkunastu osobą:

Patce Cher (Merry Jane)

Mojemu koffanemu Patataciątku (Kruche Ciastko)

Cukierkowemu Mistrzu

Dadze

Ewci

Lauren Coolness

Ani Płonce

Pinki <3

Nevermind

Tuli Marano

Małej Pesymistycznej Dziewczynce :)

Ponczkowi 54 

Anonimkom dwóm :D

Natalii

Żelkojadkowi

oraz 

Niezapominajeczce :D

Dziękuję wam za wsparcie!!!