Rozdział 113

*Oczami Rossa*
(...)Po chwili brunetka wyszła z budynku. Starałem się nie zwracać na to uwagi, ale jednak ta myśl nie dawała mi spokoju. Zastanawiałem się gdzie jest, po co wyszła... Laura... To imię co chwilka krążyło mi w umyśle.
Ona wyszła...
Nie wiesz gdzie...
Ale tak bardzo chciałbyś wiedzieć...
Nie ważne. Teraz ważna jest Vanessa i Riker.
-Panie doktorze!-Rydel właśnie zauważyła doktora, który wyszedł z gabinetu.
-Tak?-spytał.
-Czy możemy....-nie dokończyła, bo na cały korytarz rozległ się ogromny krzyk.
-Aaaaa!-ktoś krzyczał. Głos kobiety. Głos płaczu i bólu...
-James! Szybko!-krzyknął jakiś lekarz wychodząc z sali, w której leżała Vanessa.
-Co jest?-spytaliśmy zaniepokojeni.
-Niech państwo tu czekają z nadzieją, na najlepsze-powiedział, po czym zniknął za drzwiami sali szpitalnej.
-Mam nadzieję, że to nie Van-powiedziała zaniepokojona Maia.
-Ja też mam taką nadzieję. Ale ej! Przecież tam było dość dużo ludzi, no nie?-powiedział mało pewny Ell.
-Nie bardzo-odpowiedziałem.
-Bo tam były tylko dwie kobiety, w tym Van skarbie-powiedziała zaniepokojona Rydel.
-Miejmy nadzieję, że to nie nasza Van. I miejmy nadzieję, że tamtej kobiecie też nic nie jest-odpowiedziała Maia. Zdałem sobie sprawę, że mamy nadzieję, że komuś stała się krzywda. Komuś, ale nie Van. To bardzo egoistyczne....
-Dobra. Mniejsza z tym. teraz trzeba tylko czekać na wyniki.
Siedzieliśmy w głuchej ciszy. Jedyne, co ją przerywało to tykanie zegara i co chwilkę otwieranie drzwi.
Siedzieliśmy jak na szpilkach. Każdy interesował się stanem Van. Ale miałem wrażenie, że tylko ja myślę o Laurze, której z nami nie ma. Swoją drogą bardzo długo.
Po chwili z sali wyszedł lekarz.
-Panie doktorze! I co z nią?-podbiegłem pierwszy.
-Myślę, że tę wiadomość mogą państwu przekazać sami-powiedział mało entuzjastycznie. Czyli jednak o Vanessę chodzi...
-Chodźcie!-powiedziałem. Po chwili wszyscy znaleźliśmy się w sali, w której leżała Van i jej mąż.
Po chwili ujrzeliśmy brunetkę.
Była cała zapłakana. I blada. Riker ją tylko przytulał i głaskał po głowie.
-Vancia... Co jest?-spytała Maia.
-Ja... Ja... Ja...-wybuchnęła płaczem.
Teraz dopiero zobaczyłem, że Riker również ma spuchnięte oczy od płaczu.
-Co jest?-szepnąłem do niego.
-Van poroniła-powiedział po czym też zaniósł się płaczem. Oboje siedzieli wtuleni w siebie i łkali. Bardzo mocno łkali.
-Ale kiedy? Ten krzyk... To ty?-spytała Mais.
-A myślisz, że kto?-spytała po czym znów się rozpłakała.
-Chcecie zostać sami?-spytał Ell.
-Chyba tak. Raczej tak-odpowiedział cicho Riker. Współczuję mu....
Teraz nadal zastanawiało mnie gdzie jest brunetka.
Moja Laura...
Strasznie za nią tęskniłem.
Nawet, jak jej nie ma tylko na chwilkę, to ja czuję, jakby ktoś zabrał mi połowę mojego ciała i stanu psychicznego...
To trochę dziwne, ale prawdziwe.
-Chodźmy-powiedziała Maia.
Wyszliśmy na biały, długi korytarz. Przemierzaliśmy go ze spuszczoną głową, jakbyśmy szli na skazanie.
Po chwili wyjrzałem przez okno. I sam zaniosłem się płaczem i bólem w sercu...
Za oknem była Laura i jakiś dwóch ludzi - kobieta i mężczyzna. Wiek? Nie za bardzo mogłem określić. Po chwili wyciągnęli pistolet i do niej strzelili, a jej martwe, bezwładne ciało opadło na ziemię delikatnie, choć jej oczy, nadal patrzały. Tyle, że bez tego blasku, co zawsze....

***

Hej.... Przepraszam was bardzo. Nie mam kompletnie weny, a mój stan psychiczny jest bardzo zły. Nie mam w ogóle ochoty na pisanie, więc wyszło, co wyszło. Wiem, że nawet nie powinnam tego publikować. Jest to rozdział napisany ,,na siłę" tylko po to, by coś wstawić :/ Przepraszam was bardzo. Rozdział być może jest trochę zaskoczeniem dla was. Mam nadzieję, że się pozbieram już niedługo :)

Dziękuję za wasze komentarze. Dzięki nim napisałam ten (beznadziejny) rozdział. Przepraszam raz jeszcze...

Do kolejnego misiaczki!