Rozdział 109

*Oczami Laury*
Zatrzymałam się pod wielkim drzewem. Zaczęłam ciężko oddychać. I z wysiłku i na wspomnienie sytuacji, która miała miejsce przed chwilką. Zastanawiałam się, czy Ross już odpuścił czy nadal mnie goni... Wygrało to drugie.
-Laura... Wszędzie cię szukałem-powiedział. Spojrzałam w swoje buty, ale kątem oka wiedziałam, że na mnie patrzy.
-Ja... Zapomnij, okey?-nawet nie wysiliłam się na kontakt wzrokowy.
-Mam tak po prostu zapomnieć?-spytał zszokowany. Wyczułam to w jego głosie...
-Ross... To było przypadkiem... Ja... Ja nie chciałam....-ominęłam tylko jeden fragment: ja coś poczułam...
*Oczami Narratora*
-Dziś? Czy jutro?-spytała patrząc na jego radosną twarz.
-Chciałbym jutro. Boją się ich reakcji... Jak myślisz? Chyba nas nie zabiją, co?-zaśmiał się nerwowo.
-Nigdy nie wiesz... Ja też się boję... Ja jestem w gorszej sytuacji...-powiedziała wzdychając.
-Dobrze, że już niedługo będziemy mieli to za sobą-powiedział całując ją w czoło...
*Oczami Rossa*
-Spójrz na mnie-powiedziałem spokojnie. Pokiwała głową w prawo i lewo.
-Nie mam zamiaru-odpowiedziała.
-Lau... Chcesz, aby nasza przyjaźń prysnęła, przez jedno wydarzenie?-spytałem. Widziałem jej reakcję. Poruszyła się nerwowo.
-Nie, ale już nic nie będzie takie samo-powiedziała wzdychając.
-Owszem. Masz rację. Nic nie będzie takie samo-powiedziałem patrząc na nią.
-Zrozum, że to już zmieni moje życie... Jeden przypadek...
-Na lepsze? Czy gorsze?-spytałem. Milczała.
-I co? Będziesz mnie teraz unikać?-spytałem. Znów zero reakcji...
-Powiem ci coś. Od jakiegoś czasu zdałem sobie sprawę, że nie jesteś mi obojętna. Nie było łatwo, ale z pomocą Rika się udało... Myślisz, że ta nasza zazdrość i zachowywanie się jak para jest wynikiem przyjaźni?-spytałem.
-Może-odparła bardzo cicho. Nadal miała spuszczoną głowę.
-Laura... Spytam prosto z mostu: czujesz coś do mnie?-dziewczyna nagle podniosła głowę do góry i spojrzała na mnie. Po chwili ją opuściła.
-Chyba nie-odpowiedziała speszona.
-Spójrz na mnie-zrobiła to, o co ją poprosiłem-Czujesz coś do mnie-powiedziałem patrząc w jej oczy.
-Chyba-odparła czerwieniąc się.
-Lau... Wiem, że to może nieodpowiedni moment, czy coś... Ale ja nie chcę dłużej żyć ze świadomością, że możesz być z kimś innym, lub, że nadal będziemy się tylko przyjaźnić. Także... Nie mam też zamiaru przechodzić przez te głupie ,,etapy", więc zapytam w prost: zostaniesz moją żoną?-spytałem. Po jej minie wywnioskowałem, że skamieniała. Nie spodziewała się...
*Oczami Mai*
-A kiedy wyjeżdżasz?-spytałam.
-Już jutro... Ale mam nadzieję, że jeszcze do was przyjadę. W końcu chciałbym zobaczyć resztę-uśmiechnął się.
-Na pewno za tobą tęsknią-również się uśmiechnęłam.
-Co do tego to nie był bym taki pewien-znów się zaśmieliśmy. Z nim czas mija mi tylko w ten sposób. Odkąd pamiętam.
-Możesz być pewny. Przyznam szczerze, że zanim cię tu spotkałam, to w pewnym momencie byłam pewna, że jakiś Japończyk to ty-zaczerwieniłam się lekko.
-Jestem aż tak podobny do jakiegoś Japończyka?-zrobił tak zwane brewki.
-Tak tylko myślałam. Ale cieszę się, że spotkałam cię akurat tu.
-Czemu?-spytał zdziwiony.
-Bo inaczej Lau by cię nie zobaczyła.
*Oczami Narratora*
-Pakuj się-powiedział rzucając walizki na łóżko.
-Że już?-spytała zszokowana.
-Zanim tam dojedziemy będzie już wieczór. Prześpimy się i na spokojnie do nich pojedziemy-powiedział rzucając jej łagodne spojrzenie.
-Stęskniłam się za nimi... To znaczy konkretnie za nią-zaśmiała się.
-Bo reszty nie znasz... Mam nadzieję, że są razem-zaśmiał się nerwowo już stwarzając w głowie czarne scenariusze.
-Ja też mam taką nadzieję-powiedziała uśmiechając się kojąco. I to go uspokoiło już do końca dnia...

***

Hejka! I jak wam się podoba? Wiem, że mało Raury, ale to dlatego, że reszta po feriach :) Ale ja wredna jestem, co nie? Kim jest narrator: po feriach. Co powie Lau: po feriach. Czy Bradley zostanie z Maią: po feriach! Oszaleć można, co? ^^

Otóż ten rozdział dedykuję mojej biednej Kruchej, czyli Patata :D Kochana: spełniaj marzenia! Uda się :* 

Dziękuję wam za wsparcie i komiki ^^

A teraz: Do napisania po feriach!

Prawdopodobnie...