Rozdział 99

*Oczami Laury*
(...) Drzwi były zamknięte.
-Maia? Otwórz-powiedział Ross. Widziałam w jego oczach, że boi się, że Mais coś się stało.
-Mais... Proszę... Otwórz te drzwi-powiedziałam z tym samym strachem, co mój przyjaciel.
Ale z jej strony nie było odzewu. Naprawdę zaczęliśmy się martwić. A co jak sobie coś zrobiła? A co jak... Jak... Nawet nie chcę myśleć o kolejnym pogrzebie.
-Maia... Otwórz-powiedział Ross. Oboje patrzyliśmy w drzwi, które były cały czas zamknięte. W środku nie było słychać ni żywej duszy. Baliśmy się o nią.
-Jest jakieś inne wejście?-spytałam.
-Chodź na dwór. Zobaczmy, czy ono jest otwarte. W szopie mamy drabinę, jakby co-powiedział Ross. Szybko zbiegliśmy ze schodów i pomijając pytania przyjaciół, dokąd się wybieramy, szybko wybyliśmy na dwór.
-Otwarte-powiedział Ross z nieudawaną radością.
-Gdzie ta drabina?-spytałam.
-W szopie. Chodź-powiedział i zaprowadził mnie do jakiegoś miejsca.
-Powiedz tylko, że jest otwarta-powiedziałam już lekko zmęczona dzisiejszym dniem.
-Ona zawsze jest otwarta.
Ross szybko wyciągnął drabinę i podstawił pod otwarte okno do pokoju Mai. Szybko weszliśmy po niej oboje (nie licząc tego, że mam lęk wysokości i panicznie boję się wchodzić po drabinie). Rozejrzeliśmy się po pokoju.
-Nie ma jej-powiedziałam zdziwiona.
-Na pewno tu jest-powiedział Ross. Po chwili w kącie zobaczyliśmy ciało Mai...
*Oczami Vanessy*
-A oni gdzie poszli?-spytałam zdziwiona.
-Nie wiem. I chyba nie chcę wiedzieć. Oni żyją we własnym świecie-powiedziała Rydel.
-Tak jakby Autyzm mieli-powiedział Riker.
-A co jak oni mają?-spytał Ellington. Spojrzeliśmy na niego jak na nie powiem kogo.
-Tak. Mają Autyzm-powiedziałam z ironią.
-Skąd wiesz, że nie?-odpowiedział na moją ironię.
-Czytałeś kiedyś o Autyzmie? Nie? A jak tak i to dużo. Oni nie mają Autyzmu!-powiedziałam wkurzona.
-Dobra! Wyluzuj-powiedział Ell. Chyba się trochę przestraszył.
-Dobra. Czy my zawsze musimy spadać na takie głupie tematy?-spytała Rydel.
-To o czym chcesz rozmawiać?-spytał Riker.
-Może o naszej wycieczce? Zróbmy chociaż raz porządny plan wycieczki i trzymajmy się go, co?-spytałam.
-Mnie tam pasuje-mój mąż mnie poparł.
-No to mamy dwa głosy. Ktoś jeszcze?-spytałam.
-Skoro Riker w to wchodzi to ja też-powiedział Ell.
-Nawet o zwykłym planie wycieczki gadacie jak o jakiś interesach nieczystych-powiedziała Rydel łapiąc się za czoło. Muszę przyznać, że komicznie to wyglądało.
*Oczami Narratora*
(Chyba pierwszy raz w życiu o-O ~ od Autorki)
-To jak myślisz? Kiedy ich spotkamy?-spytała. Nic się nie zmieniła. Zawsze konkretna i pozytywnie nastawiona.
-Skąd wiesz, że w ogóle to się stanie?-spytał mężczyzna.
-Jak to skąd? Trzeba być optymistą! Ile tośmy ich nie widzieli? Ze dwa lata? Może z rok?-spytała. Ciągle ta sama. Piękna i optymistyczna. Ideał kobiety.
-Mam nadzieję. Chciałbym mieć tyle optymizmu co ty-odpowiedział na jej słowa.
-Czasem mam wrażenie jakbyśmy znali się dłużej niż te dwadzieścia cztery lata-powiedziała z uśmiechem. Kochał ten uśmiech.
-Może znamy się jeszcze dłużej?-spytał z uśmiechem.
-Może. Któż to wie? Myślisz, że mnie pozna? Dużo się nie zmieniłam, co?-spytała patrząc na niego z lekkim uśmiechem.
-Nie zmieniłaś się wcale. Wciąż jesteś ideałem kobiety. Wciąż jesteś najpiękniejszą, jaką znam-powiedział do niej z uśmiechem.
-Ty też się nic nie zmieniłeś -zaśmiała się.
-To miał być komplement czy ironia?-spytał.
-Weź to za co chcesz. Muszę sobie przygotować mowę-powiedziała wyciągając jakąś kartkę.
-Mowę? Serio? Nie lepiej mówić prosto z serca?-spytał.
-Nie mów, że ty nie chcesz się pierw przygotować-zaśmiała się. Po raz kolejny w tym dniu. Rzadko to robiła, ale radość z niej wylatywała akurat dziś. Wyjątkowo. Na samą myśl, że ich spotka. Przecież minął już prawie rok.
-Nie chcę. Chciałbym, aby to spotkanie było najważniejszym w moim życiu. W końcu jak Sasha jest już w więzieniu, a David nie żyje, to mogę im opowiedzieć troszkę. Przecież znałem ją i Davida na wylot. Do dziś nie wiem, kogo zabił David. I za co został zabity. I czemu Sasha jest w więzieniu. Ale obiecuję ci moja droga - na pewno się dowiem-powiedział po czym przytulił kobietę...

***
(A ja już od rana na kompie... Uwaga: jest na moim zegarku 8:44 xD)

Hejka! Rozdział krótki, wiem i przepraszam za to. Ale za to tajemniczy ^^. Zapewne nie wiecie nic o tym, o kim mówił narrator. Nie martwcie się - oni nikogo nie zabiją (chyba xD). A co z Mais? Lau tak mało wam powiedziała :/ Aj nie dobra Lau! Hehe :D Mam dziś dobry humor, dlatego rozdział wyszedł taki, jaki wyszedł :) Pozdrawiam serdecznie i całuję :***

Do napisania!
I jeszcze jedno: Patata... Ty medium jesteś, czy co? Szkąd wiedziałaś xD Jaka ja przewidywalna... Albo ty za mądra ;3 Skłaniam się ku drugiej wersji xD