Rozdział 98

*Oczami Laury*
-Przepraszam-powiedział spuszczając głowę i oddalając się ode mnie.
-Za co?-spytałam nie rozumiejąc.
-Za to, że zamiast cię pocieszać się rozklejam. To ty potrzebujesz wsparcia-powiedział pewnie.
-Ross, nie jesteś cyborgiem bez uczuć i nie powinieneś tak robić. Ja... To znaczy... Mi już przeszło. A tobie nie-powiedziałam ze smutkiem w oczach.
-Mimo wszystko to i tak ja nie powinienem był wyrażać swoich uczuć-nadal utrzymywał przy swoim.
-Jak chcesz. Ale jesteśmy przyjaciółmi, więc nie powinieneś nic ukrywać. Nawet uczuć-ja też byłam pewna swego.
-Nie ukrywam. Mam małą żałobę i to wszystko.
-Tak. Wmawiaj sobie. Pamiętasz na pewno jak Spenc umarła. To znaczy została zamordowana. Wtedy wpadłeś na pomysł, abyśmy wyjechali. Mieliśmy wyjechać do Paryża i wyjechaliśmy. To teraz może też gdzieś wyjedziemy-powiedziałam z lekkim uśmiechem.
-Tak? A co jak znów dopadnie mnie taki stan, jaki mam obecnie?-spytał.
-Czyli?
-Czyli znów się rozkleję. I to na oczach wszystkich-powiedział zażenowany.
-Największym więzieniem w jakim żyją ludzie, to strach przed tym, co powiedzą inni-odpowiedziałam na jego słowa. Spojrzał na mnie. W jego oczach był żal (z dedykiem dla Dagi xD ~od autorki). Ciemne tęczówki wyrażały ból. Jakby pytały, dlaczego akurat taka tragedia go spotkała. Mimo to, uśmiechnął się lekko do mnie.
-Japonia?-spytał.
-Japonia-odparłam z lekkim śmiechem i zbiegłam na dół, aby poinformować resztę o planach.
*Oczami Rydel*
Nadal między nami panowała ta cisza. Krępująca zresztą. Nagle ktoś zaczął zbiegać po schodach. Zobaczyłam kątem oka, że jest to Laura. Stanęła w drzwiach i również nic nie mówiła. Po chwili jednak powiedziała:
-Ta cisza jest ogłuszająca-zaśmieliśmy się cicho.
-Coś się stało?-spytała Vanessa.
-Tak. Wpadłam na pewien pomysł-powiedziała uśmiechnięta.
-Jaki?-spytał Riker.
-Lecimy do Japonii. Wszyscy-powiedziała uśmiechnięta.
-Co?-spytałam zszokowana. W końcu nie co dzień słyszy się nowinę, że lecimy gdzieś bardzo daleko.
-Pamiętacie zapewne, że jak Spenc umarła, to polecieliśmy do Paryża, co nie? I lepiej znieśliśmy jej śmierć-Lau nie skończyła, bo przerwał jej Ell.
-Chcesz abyśmy się dobrze bawili, kiedy nasz brat nie żyje?
-Nie. Chcę, abyśmy wszyscy mniej myśleli o ich śmierci. Myślenie o przeszłości, to jak ciągłe czytanie pierwszego rozdziału książki. Jak nie przestaniesz czytać tego pierwszego, to nigdy nie pójdziesz dalej i nie dowiesz się, co miało być-powiedziała Laura. W sumie ma rację...
-Ja się pisze-powiedziała Van z uśmiechem do swojej siostry.
-W takim razie ja też-powiedział zgodnie Riker.
-Mamy jakiś wybór?-spytałam z lekkim uśmiechem patrząc na mojego męża.
-Raczej nie-zaśmiał się.
-To ja idę po Rossa-powiedziała uśmiechnięta Laura i pobiegła na górę.
-Myślicie, że to dobry pomysł?-spytał niepewnie Ell.
-Raczej tak. W końcu życie toczy się dalej. Nie zatrzymuje w jednym punkcie-powiedziała Vanessa.
-To raczej oczywiste. Twoja siostra jest mądra-powiedział Riker.
-Tak. Nawet nie wiesz jak bardzo-Van się rozmarzyła.
-A co z Mais? Chyba jej tak nie zostawimy-powiedziałam smutna.
-Wydaje mi się, że Laura powinna z nią porozmawiać-powiedział Riker.
-A czemu?-spytałam zdziwiona.
-Laura ma na nią wielki wpływ, tak samo jak ona na Laurę. Dogadują się jak ja i Van-powiedział Riker.
-Lepiej niż Ross i Laura?-spytał Ell.
-Co ty. Aż tak daleko przyjaciółkami nie są. Przecież wiesz, że Ross i Laura to najlepsi przyjaciele i wystarczą im tylko spojrzenia by się zrozumieć-powiedziała Vanessa.
-I po tym, co powiedziałaś, nikt mi nie wmówi, że nie będą małżeństwem-powiedziałam roześmiana.
-Wiesz. Zawsze może pojawić się ktoś inny-powiedział Ell, a my spojrzeliśmy na niego jak na bałwana...
*Oczami Laury*
-Zgodzili się-powiedziałam szczęśliwa.
-A co z Maią? Rozmawiałaś z nią?-spytał Ross.
-Jeszcze nie. Liczyłam, że ty ze mną pójdziesz-uśmiechnęłam się szeroko.
-Ty i Maia od jakiegoś czasu macie większą więź-zaśmiał się.
-Może to i prawda, ale warto z nią porozmawiać. A że ty ją znasz dłużej, to w razie czego mi pomożesz.
-Wiesz. Maia jest bardzo uczuciowa. Jak z kimś się zaprzyjaźni, to mówi, że ma z taką osobą więź. Jak ta osoba odejdzie, Mais bardzo to przeżywa. RyRy był dla niej najlepszym przyjacielem, mimo, że młodszy. I kuzyn w dodatku. Ale najwięcej czasu z nim spędzała. Potem na krótko ten kontakt się urwał. A potem Ryland... On....-Ross nie mógł dokończyć.
-A potem umarł-powiedziałam smutna.
-Coś w tym stylu-powiedział spuszczając głowę.
-Jak często śmierć przyjaciół ją dotknęła?-spytałam.
-Zmarły trzy bliskie jej osoby. Ryland, Maia i Nina. Nasza daleka kuzynka. W zasadzie Mai. Taka piąta woda po kisielu.
-Mocno przeżywała jej śmierć?-spytałam.
-Aż za mocno.
-Myślisz, że... Że Mais...-spytałam z przerażeniem.
-Raczej nie...-powiedział Ross nie pewnie. Spojrzeliśmy sobie w oczy i jak torpeda wybiegliśmy do pokoju Mai...

***

Witajcie! Rozdział jak zwykle się pojawił :) Dziś jestem na bloggerze na krótko, więc od razu spadam :)

Rozdział z dedykiem dla wszystkich, który poprzedni skomentowali :D

Do napisania!

Czekam na komy i dziękuję za 15 pod poprzednim rozdziałem :DDDD