Rozdział 100 ♥❤♥

NOTECKA
*Oczami Laury*
Widziałam jej ciało. W kącie w pokoju. Ale widok był straszny...
Maia cała się trzęsła, jakby miała jakiś atak. W dłoni trzymała jakąś fotografię i ciągle coś powtarzała. Sama nie wiem co, bo byłam jeszcze zbyt daleko by usłyszeć. Kropelki potu na jej czole świeciły się w blasku światła. Włosy miała w nieładzie. Ręce nadal drgały. Nogi też...
Za jej tymczasową odzież służyła piżama. Mais przytulała do siebie wielkiego, białego misia i trzymała fotografię. Słowa, które cicho wypowiadała... Wyglądało to, jakby śpiewała kołysankę. Z Rossem staliśmy jak wryci nie mogąc wydusić słowa.
Po krótkim czasie odezwał się Ross:
-Mais? Mais?-pytał podchodząc bliżej. Szłam tuż za nim. Nadal nie mogłam dostrzec, kto znajduje się na fotografii.
-Maia? Co jest? Co się stało? Co mówisz?-spytał Ross. Zero odpowiedzi. Tylko Maia nadal siedziała wpatrzona w jeden punkt i mówiła coś.
-,,To powinnam być ja, nie ty..."-tyle usłyszałam z jej głosu. Cichutko w kółko powtarzała to i coś jeszcze.
-Kto jest na tym zdjęciu?-spytał Ross. Dopiero teraz Maia jak na zawołanie spojrzała na niego.
-,,Razem na zawsze..."-spuściła wzrok i kontynuowała swoje słowa.
-Co jej jest?-spytałam Rossa. Pierwszy raz panicznie bałam się Mai. Że może mi coś zrobić. Że jest nieobliczalna. To zdarzenie wyglądało jak z jakiegoś horroru. Dziewczyna przytula misia, kołysze się na boki drżąc, śpiewa coś, a potem rzuca się na ludzi obok.
A może mam za bujną wyobraźnię?
-Te słowa, które wypowiada to było to, co mówiła kiedyś do Rylanda. Zawsze mieli być razem-powiedział cicho Ross.
-A te wcześniejsze? To miałam być ja?-spytałam.
-To powinnam być ja-poprawił Ross-Chodzi o tę katastrofę. Wolałaby sama zginąć niżeli widzieć trupa Rylanda.
-Mais-zwróciłam się do niej, kucając bliżej jej drgającego ciała-Wszystko będzie okey...-nie dokończyłam, bo jak na zawołanie przestała się trząść, spojrzała na mnie i powiedziała:
-Nic nie będzie okey... Już nic nie będzie takie samo!-krzyknęła zanosząc się płaczem. Po chwili zaczęło jej brakować tchu. Spanikowana nie wiedziałam, co robić. Ja i Ross szybko ją przytuliliśmy i głaszcząc ją po plecach powiedziałam:
-Wszystko będzie okey... Już będzie dobrze.
Po chwili zaczęła się uspokajać, a ja dopiero zobaczyłam fotografię, którą trzymała. Była na niej ona i Ryland, a samo zdjęcie było podpisane: ,,BFF's Forever <3"...
*Oczami Vanessy*
-A może powinniśmy się martwić?-spytała Rydel.
-Możliwe. Ale co... Nawet nie wiemy, gdzie ich szukać-powiedziałam zrezygnowana. Plan wycieczki został ustalony, ale zaczęliśmy się martwic teraz o młodych.
-Może poszli na spacer?-spytał Riker.
-Wybiegli jak strzała. Coś bardzo im się spieszyło-powiedział Ell.
-Coś za szybko-powiedziała Rydel.
-A co jak oni tak... Uciekli?-spytał Ell.
-Głupi jesteś-powiedziała Rydel z przekąsem-Niby po co mieli to robić. Pierw proponują wycieczkę, a potem uciekają-dodała.
-No właśnie!-powiedział Ell. Tyle, że on potwierdził jej ironię, której nie załapał. Rydel pacnęła się w czoło.
-Może chodźmy ich poszukać?-spytał Rik.
-A co z Mais? Kto z nią zostanie?-spytałam.
-Może chodźmy do niej?-spytała Rydel.
-Że wszyscy?-spytał Ell.
-A czemu by nie? Może się ucieszy, że nas zobaczy wszystkich razem-powiedział Riker.
-Raczej przerazi. Przecież wiesz jak ona przeżywa swoje cierpienia-powiedziała Rydel.
-To niech zacznie je przeżywać inaczej-powiedział Ell.
-Prędzej odzwyczaisz się od żelków niż ona będzie przeżywać inaczej cierpienie-powiedziała Rydel.
-Dobra spokój-powiedział Riker-Nasze kłótnie nie odpowiedzą nam na pytanie gdzie jest Ross i Laura.
-Jedyna twoja mądra wypowiedź w tym dniu-powiedziała Rydel.
-Coś sugerujesz?-spytał Riker patrząc na swoją siostrę podejrzliwie.
-Tak. Dokładnie-powiedziała jakby to było na porządku dziennym.
-Dobra! Przestańcie się kłócić!-wybuchnął Ell. Jak dobrze... Myślałam, że ja to zrobię.
-Ell ma rację. W ogóle to mamy takie magiczne przedmioty, które istnieją od dawna i nazywane są telefonami mózgi-powiedziałam ze śmiechem.
-To... Dzwonimy do nich?-spytał Riker.
-Nie wiesz? Będziemy sobie robić zdjęcia-powiedziała Rydel z ironią przez co wywołała kolejną kłótnie. Teraz ani ja, ani Ell nie ingerowaliśmy. Po prostu zadzwoniłam do mojej siostry...
*Oczami Laury*
Po chwili zadzwonił mój telefon. Postanowiłam go nie odbierać, co oczywiście zauważyła Mais.
-Nie odbierzesz?-spytała.
-Jak kocha, to poczeka-zaśmiałam się. Na delikatną cerę Mais również wdarł się uśmiech.
-Dziękuję, że przy mnie jesteście-powiedziała z delikatnym uśmiechem.
-To my powinniśmy ci dziękować-powiedział Ross.
-Za co?-spytała/
-Właśnie za to samo-odpowiedziałam z uśmiechem. Po raz kolejny w dzisiejszym dniu Maia również się uśmiechnęła.
Usiedliśmy na jej łóżku. Po chwili znów zaczął dzwonić telefon. Tym razem Rossa.
-Nie martwcie się, ja też nie odbiorę-powiedział Ross odrzucając połączenie.
-Pewnie to z dołu was wołają. Martwią się-powiedziała Maia.
-Niech się trochę pomartwią. Ty jesteś ważniejsza-powiedziałam z uśmiechem.
-Jesteście kochani-przytuliła nas obojga. Po chwili nasze telefony znów dzwoniły, ale tym razem już się w ogóle tym nie przejmowaliśmy.
*Oczami Vanessy*
-Nie odbierają!-krzyknęłam wchodząc do salonu.
-Kto?-spytała Rydel.
-Gdybyście się nie kłócili, to byście wiedzieli-powiedziałam zła.
-O Rossa i Laurę nam chodzi-powiedział Ell.
-Jak to nie odbierają?-spytał Riker.
-Normalnie! Nie wiesz, co to znaczy nie odbierać telefonu?-spytałam zła.
-Vanessa...-powiedział po czym podszedł i mnie przytulił.
-Martwię się-powiedziałam ze strachem.
-Wiem... Ja też... Ale oni się dorośli. Znajdą się, tak?-spytał patrząc mi w oczy.
-Tak-powiedziałam, a raczej szepnęłam, po czym się w niego wtuliłam.
*Oczami Narratora*
-Kiedy do nich jedziemy?-spytała.
-Nie wiem. Może jak trochę sprawa ucichnie. Wiesz przecież, że nie możemy się narażać, tak?-spytał mężczyzna. Siedzieli teraz razem w salonie. Czekali na jakąkolwiek wiadomość od Nicolasa. Ale on jakoś się nie odzywał. Byli od nich sporo kilometrów.
-Ale jak Nicolas zadzwoni, to od razu jedziemy?-spytała z smutkiem i nadzieją. Nadzieję żywiła, że zaraz jej odpowie twierdząco.
-Tak. Obiecuję ci to-powiedział po czym uśmiech wdarł się na jej twarz.
-Chciałabym już ich zobaczyć. Za długo się nie widzieliśmy-powiedziała zmartwiona.
-Wiem. Ja też tęsknię, ale tylko się dowiem, że możemy jechać, to od razu jedziemy-pokrzepił ją swoim pewnym tonem głosu i lekkim uśmiechem.
-Miejmy nadzieję, że szybko zadzwoni.
-Powiedział, że odezwie się jeszcze w tym tygodniu. Musimy tylko czekać...
*Oczami Laury*
-Mais? Pamiętasz jak mówiłaś, że chcesz zwiedzić Japonię?-spytał Ross.
-Tak? I co z tego?-spytała.
-Ja i Laura oraz reszta rzecz jasna chcielibyśmy tam pojechać. Jeszcze w tym tygodniu-powiedział Ross z uśmiechem na twarzy.
-Kiedy dokładnie?-spytała.
-Jeszcze pojutrze-powiedziałam uśmiechnięta.
-To fajnie-uśmiechnęła się lekko.
-Razem pozwiedzamy i mamy nadzieję, że chociaż na chwilkę zapomnisz o tej tragedii-powiedział Ross.
-Ja też mam taką nadzieję. Myślicie, że mi się uda?-spytała z nadzieją.
-Oczywiście! Jesteś silna-powiedziałam z uśmiechem po czym przytuliłam ją mocniej.
-To teraz tylko muszę się spakować.
-Okey. Zostawić cię samą?-spytał Ross.
-No raczej-odpowiedziała z lekkim uśmiechem. Spojrzała na nas wyczekująco, po czym znów się zaśmiała i nas mocno przytuliła-Dziękuję raz jeszcze-szepnęła nam do ucha.
-To my dziękujemy-powiedziałam.
Po chwili oderwaliśmy się od niej i (przekręcając klucz w zamku i otwierając drzwi) zeszliśmy na dół. A tam czekała na nas niespodzianka.
-Gdzie wyście byli!-krzyknęła Vanessa, kiedy tylko zobaczyła nas w progu.
-Patrz Ross, jakie miłe powitanie-powiedziałam z cynicznym uśmieszkiem, a Vanessa na te słowa aż zakipiała ze złości.
*Oczami Narratora*
-Nicolas?-odebrał telefon. Po drugiej stronie słuchawki odezwał się głos. Przekazał potrzebne informacje i rozłączył się.
-Coraz krócej gadacie-powiedziała.
-Tak. Dlatego, że musi co chwilkę wyrzucać telefon. Namierzają sygnał.
-I co powiedział?-spytała z nadzieją.
-Jeszcze nie możemy. Niestety nie mamy immunitetu-powiedział lekko podenerwowany.
-A kiedy go dostaniemy?-spytała wyczekująco.
-Nie wiem. Odezwie się jutro. Jak do jutra nie będziemy mieli immunitetu to uwierz mi - posiedzimy tu znacznie dłużej-powiedział podłamany...

***

To chyba najdłuższy rozdział w mojej historii! :) Chciałam was poprosić, abyście wszyscy, którzy czytają tego bloga skomentowali ten rozdział. Bardzo mi na tym zależy, bo robię sobie małą przerwę :) W końcu setny rozdział! Dlatego bardzo was proszę - jak chociaż troszkę mnie lubicie, to skomentujcie ten rozdział :) Wszyscy którzy czytają :) Muszę też wam się do czegoś przyznać - w życiu prywatnym bardzo nie lubię Mai Mitchell :D Niestety... Dlatego wiadomość o TBM2 przyprawiła mnie o złość... 

Jeszcze raz proszę o komentarze i zostało mi tylko powiedzieć:

Do zobaczonka w styczniu!!!