Rozdział 92

*Oczami Laury*
-Przepraszam. Myślałam, że chcesz mi odebrać Rossa-powiedziałam zaczerwieniona. Ze wstydu.
-Nie martw się. Zrozumiałam-zaśmiała się.
-Ale muszę cię poprosić o poradę-wydukałam z siebie.
-Serio? Zamieniam się w słuch-Mais się uśmiechnęła i spojrzała na mnie wyczekująco.
-Chodzi o Rossa...
-Nie wiesz, co zrobić?-spytała przerywając mi.
-Dokładnie. Jakbyś czytała mi w myślach.
-Jeśli chcesz być szczęśliwa przez chwilkę to się zemścij. Ale jeśli chcesz być szczęśliwa na zawsze to mu przebacz-powiedziała z lekkim uśmiechem. Długo docierały do mnie jej słowa. Zastanawiałam się nad ich sensem i tym, że są w dziesiątkę trafione we mnie.
-Dziękuję-powiedziałam po chwili po czym ją przytuliłam.
*Oczami Rossa*
Dźwięk po dźwięku rozbrzmiewał mi się w uszach tworząc zaskakującą, spójną całość. Niewyobrażalnie trudno skomponowane nuty przelane na papier, które następnie odegrały swoją rolę w tej przecudownej melodii.
Patrząc w dal, przed siebie, z słuchawkami na uszach rozkoszowałem się każdą melodią. Ale też i myślałem. Myślałem nad życiem, sobą i oczywiście Laurą.
Wcześniej ta dziewczyna była dla mnie bardziej bliska. Jak siostra. Jak cząstka mnie...
Ale zdałem sobie sprawę, że to głupie, bo przecież ona nic do mnie nie czuje. Mówię tu o przyjaźni.
Kiedyś myślałem, że sam mogę wszystko. A teraz załamała mnie świadomość, że jakaś dziewczyna, konkretnie moja przyjaciółka, a może teraz nawet już nie, zraniła mnie doszczętnie. To tak jakby moje serce było ze szkła, a ktoś rozbił je na miliardy małych kawałeczków, które utworzyły pył.
To tak jakby ktoś wbił mi sztylet w serce, a ono niewyobrażalnie zaczęło krwawić. I co z tego, że być może się zagoi, jak blizna zostanie?
Po chwili poczułem jak ktoś szturcha mnie w ramię. Zdjąłem słuchawki i spojrzałem na daną osobę.
-Co chcesz?-spytałem brata.
-Nie żeby coś młody, ale już jesteśmy-powiedział z lekkim uśmiechem. Spojrzałem za okno.
-Ale ja widzę nadal chmury-powiedziałem patrząc na niego jak na niezrównoważonego psychicznie.
-Bo jeszcze wysoko jesteśmy. Zaraz lądujemy-powiedział i wrócił na miejsce. No to Hawaje - zaraz będziemy n miejscu...
*Oczami Laury*
<Lotnisko>
-Aloha!-krzyknął znajomy mi głos.
-O jejku! Rydel!-krzyknęłam i przytuliłam ją.
-Już mówisz?-spytała zdziwiona.
-Ta podróż zmieniła moje życie-zapomniałam wspomnieć, że częściowo zrujnowała. Ja i Ross... No właśnie...
-To jest Alexa-pokazała mi śliczną brunetkę stojącą koło Rockiego.
-Miło mi cię poznać-powiedziałam z uśmiechem.
-Mnie również-odpowiedziała tym samym. Po chwili wszyscy zaczęli się ze sobą witać i pojechaliśmy do hotelu.
<3 godziny później>
-Mamy dla was nowinę-powiedziała szósta naszych przyjaciół. Anastasia już do nas dojechała razem z RyRym. Okazało się, że są parą. Ale teraz to nie oni wstali. Wstali: Van i Rik, Ryd i Ell oraz Rocky i Alexa.
-Bierzemy ślub! Już jutro!-krzyknęli wszyscy na raz.
-W sześciu?-spytała zdziwiona Ana.
-Dokładnie. Mamy nawet już suknie ślubne-powiedziała Vanessa.
-Czyli my też musimy się przebrać?-spytałam mało inteligentnie.
-Co ty Laura! Idź w spodniach-powiedziała z sarkazmem Van.
-Jejku! Gratulacje!-krzyknęłam z euforią i wszystkich przytuliłam...
<Następny dzień>
Od rana każdy ganiał to w tę to wew tę. Ale nie w hotelu. Na plaży. Miał być skromny ślub cywilny i zabawa dla rodziny. Także pompowanie balonów, przygotowanie przystawek i innych rzeczy spadło na nas. Oczywiście nie obyło się bez śmiechów.
-Gdzie ty kładziesz te krzesełka!-darł się Rocky na najmłodszego z Lynchów.
-Tu. Na piachu. A coś ci przeszkadza?-spytał lekko podburzony.
-Tak. Kładziesz je krzywo. Człowieku: tu ma być idealnie. IDEALNIE, rozumiesz?-spytał Rocky patrząc na niego jak na kretyna. Zaśmiałam się pod nosem. Ja i Ana dostaliśmy zadanie ozdobienia wszystkiego. Balony, serpentyny i... No właśnie. Zatrzymajmy się przy serpentynach...
-Kto mi pomoże?! Help! Help!-krzyczała Anastasia. Chciała powiesić wyżej serpentyny, ale spadła z drabiny zaplątując się w nie. A że pociągnęła mnie za sobą upadłyśmy obie.
-Ana, Laura. No jak dzieci-zaśmiała się Mitchell.
-Hahaha. Masz najłatwiejsze zadanie, więc pastwisz się nad nami-powiedziałam z udawaną obrazą, choć tak naprawdę w środku śmiałam się jak opętana.
-Najłatwiejsze? Weź tu wszędzie kwiatami ozdób i bukiety przyszykuj. Mamy tylko godzinę-powiedziała ze śmiechem-Więc do roboty!
-Tsa... Najlepiej mają panny młode. Te to tylko się szykują na swoje wesele...
<Chwilkę potem>
Pan z urzędu stanu cywilnego zgodził się na to, by przyjechać specjalnie na plażę i udzielić im ślubu. Twierdził, że jest do tego przyzwyczajony. Dużo obcokrajowców bierze ślub w innych miejscach niż swój kraj.
W końcu pojawiły się panny młode ubrane w takie suknie:
Vanessa:

  Rydel:

Oraz Alexa:

Za to ja i Ana tak:

Dlatego się nie dziwię, że panom młodym odebrało dech w piersiach...

***

Przepraszam, że rozdział taki krótki. Ale widzę, że jakoś nie mam dla kogo pisać. W zasadzie tylko dla jedenaście osób. jedenaście osób, które regularnie komentują. A obserwatorów mam 57. 

Mam  nadzieję, że choć troszkę was zaskoczyłam ^^

Do napisania!

Rozdział chciałam zadedykować Patce Cher, przez którą wczoraj miałam załamkę psychiczną. Czytałam rozdział na jej blogu, ale dopiero dziś skomentowałam, bo miałam lekki zawał! Co za kobieta... Także dedyk (przepraszam, że dedykuję ci takie coś) jest właśnie dla ciebie :D