Rozdział 89

*Oczami Laury*
-Ale fajnie. Ja też kiedyś chciałam uczyć się grać na fortepianie, ale jakoś nie mam do tego talentu-Berenika właśnie opowiadała mi o tym, jak Ross próbował ją uczyć grać na pianinie, ale jakoś jej nie szło.
-To tylko kilka miesięcy pracy i można się wyuczyć-zaśmiałam się.
-Nie mam aż tyle czasu. Jak na razie zajmuję się studiami-powiedziała zasmucona.
-A co cię tu sprowadziło, do Włoszech?-spytałam.
-Mieliśmy zrobić projekt ,,Najładniejsze miasto świata i jego zabytki" i zaprojektować go w 3D. Jestem architektem. Dlatego właśnie wybrałam Rzym. I postanowiłam odwiedzić siostrę-zaśmiała się.
-Fajnie, że studiujesz-powiedziałam sama zaczynając myśleć o studiach.
-Uwierz mi, żałuję. Gdybym mogła cofnąć czas na pewno bym nie poszła na studia. Nie mam na nic czasu, tylko nauka, nauka i jeszcze raz - nauka. Dosłownie ona zajmuje całe twoje życie-powiedziała lekko zasmucona.
-Słyszysz?-spytała, kiedy ktoś zaczął pukać do drzwi.
-Pójdę otworzyć-powiedziałam i wstałam, aby podejść do drzwi. Po chwili pociągnęłam za klamkę, ale jak zobaczyłam kto stoi w drzwiach - zamknęłam je z trzaskiem.
-Kto to?-spytała Berenika.
-To tylko Ross-powiedziałam zła.
-Lau, otwórz-słyszałam jak znów się dobijał. O nie... Dziś mnie już na litość nie weźmie.
-Przepraszam cię Lauro, ale zasiedziałam się. Muszę już iść-powiedziała Ber i wstała biorąc swoje rzeczy.
-Już? Tak szybko?-znów uśmiech zszedł mi z twarzy. Polubiłam ją.
-Muszę iść jeszcze do siostry-powiedziała z uśmiechem.
-No dobrze. To cię nie zatrzymuje. Do zobaczenia-przytuliłam ją na pożegnanie. Po chwili otworzyła drzwi i wyszła, ale Ross nadal się dobijał.
-Laura... Proszę cię-powiedział już po jakiś pięciu minutach dobijania się. Wstałam, podeszłam do drzwi i je otworzyłam.
-Czego?-warknęłam.
-Chciałem cię przeprosić-powiedział ze skruchą.
-Tak jak po naszej pierwszej kłótni, czy tak jak na lotnisku?-zapytałam przerywając mu i przypominając o tym, jak kiedyś już bardzo mnie zranił.
-Przestań. Ja do ciebie rękę wyciągam, a ty te rękę kopiesz-powiedział.
-Mam zademonstrować?
-Laura no! Nie możesz po prostu mi wybaczyć? Jesteśmy przyjaciółmi, tak?
-Nie Ross. Nie jesteśmy. Przyjaciel znosi cię takim jakim jesteś i nie zostawi cię, gdy najbardziej tego potrzebujesz. Więc nie mień się mianem mego przyjaciela-powiedziałam ze złością i zamknęłam mu drzwi.
Jak wypowiadałam te słowa, to tak, jakbym szpilki sobie wbijała w serce. Zabolało. Bardzo. Ale teraz najmniej mnie to obchodziło. Zranił mnie, tak jak ja przed chwilą swoimi słowami. ,,I co? Ulżyło ci? Wykrzyczałaś się, pokłóciłaś jeszcze bardziej, dobiłaś leżącego i jeszcze wprawiłaś się w okropne samopoczucie. Lepiej ci? Zadowolona?" - krzyczałam na siebie w myślach. A ja miałam Maię, za złą osobę. Teraz widzę, że sama jestem okropna.
*Oczami Rossa*
Szczerze mówiąc miałem już dość. Ja do niej wyszedłem z przeprosinami, a ona co? Jeszcze na mnie nawrzeszczała! Nie powiem - zabolało. Nawet bardzo. Ale co ja mogłem jeszcze zrobić? Chyba zrobiłem już wystarczająco dużo. Teraz miałem tego dość.
-Ross! Czekaj!-krzyknął za mną kobiecy głos. Odwróciłem się i zobaczyłem... Berenikę. Tylko co ona tu robi?
-Berenika? A ty nie poszłaś?-spytałem. Mijała mnie w drzwiach...
-Miałam iść do siostry, ale wiedziałam, że Lau i tak cię wyrzuci prędzej czy później-uśmiechnęła się do mnie.
-A więc? O co chodzi?-spytałem.
-Jak rozmawiałam z Lau to dużo mi o sobie opowiedziała. Ty zapewne wiesz więcej ode mnie, co ona lubi i w ogóle. Jak chcesz ją przeprosić to się postaraj, Ross-powiedziała po czym szybkim krokiem opuściła hotel. ,,To się postaraj" - te słowa krążyły w moim umyśle. Tylko co ja mam niby zrobić?
*Oczami Vanessy*
Nie mogłam zasnąć. Dzisiejszy dzień dostarczył mi bardzo dużo emocji, więc jakoś nie mogłam. Spojrzałam na swój palec. Od razu przypomniała mi się scenka z dzisiejszego dnia...
,,O zobacz, kelner przyniósł zamówienie-powiedziałam do Rikera. Ale zamiast zamówienia, pod taca zobaczyłam małe czerwone pudełeczko z sercem na środku i napisem ,,I love You". Nie powiem - wzruszyłam się jeszcze bardziej. Riker wziął pudełko, otworzył je i na palca wsunął mi to cudo:"

Życie jest piękne...

*Oczami Laury*

Osunęłam się na drzwiach od pokoju hotelowego i zaczęłam płakać. Nie radziłam sobie zbytnio z emocjami, jeżeli chodziło mi o bliskie osoby. 

Przecież Ross jest jedną z najważniejszych osób w moim życiu, jak nie najważniejszą. Jest moim przyjacielem, a ja go tak potraktowałam...

Przecież przez te głupie słowa mogłam go stracić na zawsze... A może już to zrobiłam? Kto to wie...

Z takimi myślami, nawet nie wiedziałam kiedy - zasnęłam...

***

Hejka! Chciałam na wstępie podziękować za klikanie w reklamy ^^ Ale jak mówiłam: nadal o to proszę, bo to wspomaga moją pracę :). Rozdział dedykuję moim dwóm nowym czytelniczką:

Wiktorii Martin 

oraz

Mei Lili (przepraszam, jak źle napisałam)

Nadal nie mam weny, dlatego przepraszam za cuś takiego :/ 

Do napisania!