Rozdział 86

*Oczami Laury*
-Zobacz tu!-po raz kolejny zachwycałam się słynną budowlą tego miejsca, gdzie dawniej odbywały się bitwy gladiatorów. To miejsce jest takie piękne...
-Lau?-spytał Ross.
-Tak?-odpowiedziałam tak samo, czyli pytając.
-Ty wiesz, że zgubiliśmy przewodnika?-spytał z uśmiechem.
-Co?!-krzyknęłam. No to pięknie...
*Oczami Vanessy*
-To do jutra Maia-przytuliłam ją na pożegnanie i wraz z Rikem poszliśmy... No właśnie. W miejsce, które nazwał ,,niespodzianką".
-To... Coś mi więcej powiesz o tym miejscu?-spytałam ciekawa.
-Zauważyłaś pewnie, że się ściemnia. Zimno ci?-spytał Rik po raz kolejny zmieniając temat. Za każdym razem jak go o to pytałam (czytaj co minutę przez godzinę) to natychmiastowo zmieniał temat.
-Nie, nie jest mi zimno-tym razem odparłam szorstko, ponieważ bardzo chciałam wiedzieć, gdzie idziemy.
-Oj Van... Nie obrażaj się-powiedział z nutką skruchy w głosie. Jednak tylko z małą nutką. A mała nutka nie utworzy melodii, ale pojedynczy dźwięk, a taka odpowiedź mnie nie zadowala.
-Nie obrażam się. Jestem po prostu bardzo ciekawa.
-To tu-odpowiedział z uśmiechem wskazując na uroczą kawiarenkę.
-Jak tu pięknie!-powiedziałam z szerokim uśmiechem na twarzy. Kawiarenka była na dworze, stolik najwyraźniej już była zarezerwowany.
Kiedy przysiedliśmy się do stolika, kelner nalał nam białe wino i (chyba) pytał o zamówienie. Pokazałam palcem, co chcę (niestety nie mam farta i trafiłam na obsługę włoską), a kelner tylko kiwnął głową. Po chwili Riker złapał mnie za rękę.
-Van... Teraz liczy się, abyś mi nie przerywała, okey?-spytał patrząc mi w oczy.
-No... Okey-odparłam nie pewnie. Co on kombinuje?
-No więc... Od czego by tu zacząć...-podrapał się po głowie.
-Od początku Riker-zaśmiałam się.
-No więc... Znamy się dość długo...-powiedział.
-No tak. Jakieś pół roku, może więcej-próbowałam obliczyć w pamięci.
-Miałaś mi nie przerywać-odparł całkiem poważnie.
-Okey. Już będę cicho-powiedziałam również poważnie.
-No więc znamy się długo, a moja miłość do ciebie była od pierwszego wejrzenia-powiedział i już miał zacząć kolejne zdanie, ale mu przerwałam.
-Rik! To słodkie-uśmiechnęłam się uroczo. On tylko westchnął.
-Miałaś mi nie przerywać. Samemu mi to ciężko mówić, a przygotowałem monolog-odpowiedział lekko zdenerwowany i zestresowany. To chyba serio coś poważnego. On umiera?
-No mów-uśmiechnęłam się lekko aby kontynuował. Spojrzał na mnie i tym razem próbował dokończyć.
-No i... Cieszę się, że zostaliśmy parą, nawet nie wiesz, ale uczyniłaś mnie najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi. Ale teraz... Teraz to dla mnie za mało-odpowiedział. Znów mu przerwałam.
-Za mało?!-wyrwałam rękę. Ponownie mnie za nią złapał.
-Nie rozumiesz. Daj mi dokończyć, bo wcale nie przyszedłem się kłócić-powiedział patrząc mi w oczy.
-No ja myślę-prychnęłam.
-Van... Chodzi o to, że chciałbym być jeszcze szczęśliwszy.
-Nie za dużo ty chcesz?-spytałam z ironią. Czy on próbuje ze mną zerwać?
-Van no-powiedział lekko podłamany-Kocham cię i to bardzo, więc bez zbędnych ceremonii, jakie przygotowałem odpowiedz mi na jedno pytanie, bo zaraz wyjdę z siebie przez to zdenerwowanie ze stresem powiązane-wziął wdech i szybko zapytał klękając na kolano, ale nie puszczając mojej dłoni-Wyjdziesz za mnie?
Kiedy to powiedział - zamurowało mnie.
*Oczami Laury*
Proszę cię... Powiedz, że to żart-powiedziałam spanikowana.
-A wyglądam jakbym żartował?-powiedział Ross całkiem poważnie. Zaczęłam panikować.
-Lau, oddychaj. Uspokój się, Ross nas stąd wyciągnie-powiedziałam sama do siebie i swojego mózgu.
-Laura? Z kim rozmawiasz?-spytał rozbawiony Ross.
-Ross. Ściany się ruszają! One chcą mnie zgnieść! Ja mam klaustrofobie! Duszę się! Duszę się!-usiadłam i zaczęłam się bujać, krzycząc w kółko, że się dusze, ponieważ zaczynało brakować mi powietrza. Mam nerwicę, stąd te objawy. Ross też się dusił. Ze śmiechu...
-Ja mówię serio! Zginiemy!-zaczęłam panikować.
-Lau... Laura! J-Ja... J-Ja... Byłem tu... Nie raz!-krzyczał Ross pomiędzy wybuchami śmiechu. Nagle przestałam panikować i się dusić.
-Jak to byłeś tu nie raz?-spytałam zła podchodząc do niego. Chwilkę później, jak się uspokoił powiedział:
-No z rodzinką non stop tu przyjeżdżaliśmy i za każdym razem zwiedzaliśmy Koloseum. Gdybyś widziała swoją minę-zaśmiał się ponownie.
-Ty! Czemu mi nie powiedziałeś!-uderzyłam go mocno w ramie.
-Ała! zaraz sama będziesz wracała-powiedział całkiem poważnie.
-No i?! Rusz swoje szanowne cztery litery i zamiast się bez sensu nabijać uwolnij na stąd!-krzyknęłam zaciskając zęby...

***

Hejka! Jak tam w szkole ^-^ My mamy dni języków obcych -.- Stroimy klasę itp. Ale mniejsza z tym. Podoba wam się rozdział? Mnie osobiście, nie za bardzo :/  Proszę was jeszcze raz (za każdym razem będę to pisała, bo to ważne) KLIKAJCIE W REKLAMY, BO ONE WSPIERAJĄ MOJĄ PRACĘ! DZIĘKUJĘ TYM, KTÓRZY TO ROBIĄ :D

Do napisania <3