Rozdział 73

*Oczami Laury*
-Już?-spytałam zmęczona. Od jakiegoś czasu (czytaj 20 minut) ja i Ross szliśmy w ciszy poprzez piękne ulice Paryża. Mimo tych przecudownych widoków nie mogłam się skupić na pięknym mieście. Powód był bardzo prosty: nogi mi odpadały. Jednak koturny nie zawsze są świetne.
-O matko... Zadajesz to pytanie co chwilkę. Robi się już nudne, wiesz?-powiedział Ross patrząc na mnie.
-Co ja zrobię?-spytałam udając niewiniątko.
-Mogłaś ubrać inne buty-powiedział wciąż na mnie patrząc.
-Chciałam ładnie wyglądać-uśmiechnął się po moim komentarzu.
-Dla mnie?-spytał z wielkim bananem na twarzy i nadzieją w głosie.
-Co? Nie! Dla siebie-odpowiedziałam, a mu mina zrzedła.
-To jeszcze trochę sobie pochodzisz-powiedział udając obrażonego i spojrzał przed siebie.
-Dla ciebie też Rossy-powiedziałam z nadzieją, że zaraz wykombinuje mi jakiś transport.
-Rossy?-powtórzył moje słowa. Zdziwiony, zaskoczony... Taki... Inny? Inaczej na mnie patrzał. Ale nie inaczej inaczej, tylko tak... Nie ważne.
-No tak. Ty do mnie Lau mówisz, to ja Rossy nie mogę?-spytałam.
-Nie, po prostu nikt tak na mnie nigdy nie mówił-powiedział lekko zmieszany.
-No widzisz? Pierwsza będę-zaśmiałam się. Ten lekko się uśmiechnął. Czy on się mnie zaczął wstydzić?
-Fajnie to brzmi-ponownie się zaśmiał z lekkim rumieńcem na twarzy. Pierwszy raz widzę by chłopak się rumienił... Tylko czemu? Przecież się przyjaźnimy...
-To... Zrobisz coś dla mnie?-spytałam.
-Co tylko chcesz. Tylko nie gniewaj się na mnie-uśmiechnął się do mnie.
-Dawno się na ciebie nie gniewam. Po prostu chciałam wykorzystać to, jak chcesz okazać skruchę. Tak bardzo ci zależało na tym, abym się nie gniewała, że miałam wrażenia, jakbyś miał zrobić dla mnie wszystko-zażartowałam sobie.
-Ale tak było-odpowiedział całkiem poważnie. Spojrzałam na niego ze zdziwieniem.
-C-Co?-wydukałam.
-Chodź na barana-powiedział po czym kucnął, abym mogła ,,wsiąść".
-Żartujesz sobie? Mam sukienkę-powiedziałam pokazując na swój ubiór.
-O jejku... Z wami kobietami-powiedział po czym wziął mnie na ręce. Tak jak kiedyś, przy naszej pierwszej kłótni. Kiedy to Ross zaproponował pójście na watę cukrową. pamiętam do dziś słowa tego starszego mężczyzny, który wziął nas za parę. Oraz słowa Rockiego, że chce być świadkiem na naszym ślubie. Może po prostu powinniśmy ograniczyć kontakt ze sobą, bo... Nie. Nie możliwe. To się nigdy nie stanie...
<Godzinę później>
-Może mnie odstawisz?-spytałam Rossa, kiedy niósł mnie już jakiś czas. Mimo to nie wyglądał na zmęczonego. Ale ja czułam się nieswojo: po pierwsze: przez moje myśli. Po drugie: przez ludzi, którzy nam się przyglądali. Nie mają własnego życia?
-A czemu?-spytał.
-Bo jestem ciężka, niesiesz mnie już długo, a ja chcę usiąść.
-Już jesteśmy-powiedział po czym wniósł mnie do uroczej knajpki. Piękny zapach unosił się po całej sali. Aż miło było popatrzeć na piękne wnętrze. Wszystko schludne i czyste. Bez niepotrzebnych dodatków. Tyle, że przy stolikach siedziały same pary...
-Ross? Co to za miejsce?-spytałam.
-Robią tu najlepsze desery na świecie! I w dodatku obsługa angielska. Mówią po naszemu!-ucieszył się.
-Mam nadzieję, że znasz drogę powrotną.
-Żartujesz? Nie muszę. Pojedziemy taksówką-powiedział po czym zaprowadził mnie do stolika.
-Co podać?-spytała kelnerka. Rzeczywiście: nasz język!
-Ja poproszę deser lodowy-powiedziałam do uroczej dziewczyny o pięknych zielonych oczach oraz płomienno-rudych włosach.
-Dla mnie to samo-powiedział Ross nie patrząc nawet na nią. Jego wzrok był skierowany na kartę ,,menu". Cieszyłam się, że zabrał mnie z hotelu i tu w pewnym sense przyniósł. Jakoś nie mam ochoty na zobaczenie Vanessy...
-Jesteś?-spytał Ross wymachując mi ręką przed oczami.
-Tak, tak. Zamyśliłam się-powiedziałam do niego i uroczo się uśmiechnęłam.
-To dobrze. Zaraz deser-powiedział i się do mnie uśmiechnął ciepło. Pierwszy raz widziałam u niego taki uśmiech. Był taki... Taki... Mama się do mnie tak uśmiechała... Tym sposobem na mojej twarzy również widniał uśmiech.
-Muszę iść do toalety-powiedziałam. Szybko wstałam od stolika i ruszyłam w stronę ubikacji. Głowę miałam schyloną nisko, więc nawet nie zauważyłam jak na kogoś wpadam.
-Przepraszam-powiedział wysoki brunet o pięknych niebieskich oczach oraz pięknym uśmiechu. Facet był przystojny. Ale dziwne, bo zaczęłam go przyrównywać do przyjaciela. I już tu dostrzegłam różnice: Ross ma oczy, w których można utonąć, a on zwykły niebieski. Ross ma blond włosy zawsze w artystycznym nieładzie, które dodają mu uroku, a ten facet włosy niczym Justin Bieber, których szczerze nie cierpię. A w uśmiechu Rossa, było coś wyjątkowego, czego nie widziałam u tego faceta. Co się ze mną dzieje?
-Nic nie szkodzi-powiedziałam szybko również się uśmiechając.
-Jestem Josh, a ty?-spytał wyciągając ku mnie rękę. Spojrzałam kątem oka na Rossa. Przyglądał się całej sytuacji, ale nie zbyt zadowolony...
-Laura-powiedziałam podając mu rękę.
-Amerykanka, jak ja?-spytał.
-Jesteś kobietą?-spytałam nie zważając na to, co mówię.
-Nie! Ja też jestem, ale amerykanem-uśmiechnął się zaczerwieniony.
-Aha-odpowiedziałam.
-Wiem, że to trochę głupie, tak przy pierwszej lepszej okazji, ale może dałabyś mi swój numer?-spytał, a moja dotychczasowa ,,sympatia" do niego przerodziła się w lekką złość.
-Sorry, ale nie. Jestem tu z przyjacielem-powiedziałam i pokazałam na Rossa. Był wystarczająco blisko, by wszystko słyszeć.
-Tylko z przyjacielem?-spytał.
-Bo skoro tak, to chyba nie będzie miał nic przeciwko, jeżeli tylko się przyjaźnicie-nadal nalegał. Co za natręt.
-A czy mój chłopak nie może być moim przyjacielem?-spytałam.
-Oczywiście, że może-znów się zmieszał.
-No właśnie. A ten chłopak jest MOIM chłopakiem-podkreśliłam słowo ,,MOIM" po czym wróciłam do Rossa, zapominając o toalecie.
-Witaj MOJA dziewczyno-zaśmiał się podając mi pucharek deseru, który właśnie przyniosła kelnerka.
-Nie jesteś zły?-spytałam.
-Za co?
-Za to, że nazwałam cie moim chłopakiem. To pierwsze, co przyszło mi na myśl-zaczerwieniłam się ze wstydu.
-No co ty. To było... Miłe-zaśmialiśmy się oboje i w ciszy zjedliśmy deser.
*Oczami Rydel*
Ja, Ell, Rocky oraz Ryland błądziliśmy po uliczkach Londynu. To właśnie tu zamierzamy spędzić... Jakiś czas. Przez śmierć Spenc, choć dziwnie to zabrzmi, ja i Ell zbliżyliśmy się do siebie. Jesteśmy parą. Za to Ryland znalazł Savannah. Tylko Rocky chodzi przygnębiony i nic nie mówi. Mamy zamiar kiedyś odwiedzić miejsce pełne wspomnień i pochwalić się nowymi związkami z rodziną, bo nie mamy zamiaru póki co dzwonić. Na pewno sobie poradzą...
-Ryd? Co ty taka zamyślona?-spytał mój chłopak.
-Po prostu zastanawiam się, co u młodych. Jak myślisz: Van i Riker są razem?
-Myślę, że już nie długo. Może ich odwiedzimy w przyszłym miesiącu?-spytał Ell.
-Tak. To dobry pomysł. Stęskniłam się za dziewczynami i Rossem. No i Rikerem rzecz jasne-powiedziałam.
-Ja też. Ale widzisz: Rocky już lepiej się czuję. Myślę, że za jakiś czas będzie już dobrze, a ty?-spytał mnie Ell.
-Też tak myślę-powiedziałam po czym złapałam jego dłoń i delektowałam się ciszą, która była między nami...
*Oczami Rossa*
Pierwszy raz w życiu tak zareagowałem... Chodzi mi o Laurę i tego gościa. Kiedy poprosił o jej numer myślałem, że wybuchnę. Czego on tu chciał? Ja wiem, że Laura jest ładna i inteligenta, ale zabolała mnie też rzecz, że Laura odezwała się do niego. A do mnie na początku nic nie mówiła. Nie mówię, że ma przestać kontaktować się z ludźmi, ale żeby od razu tak?
-Idziemy?-spytała Laura patrząc na mnie wyczekująco.
-Tak. Tylko zadzwonię po taxi-powiedziałem po czym wyciągnąłem telefon i zadzwoniłem po taksówkę. Długo nie czekaliśmy. Po chwili wsiedliśmy do wspomnianego wcześniej ,,autka" i pojechaliśmy pod wskazany adres. odprowadziłem jeszcze Laurę pod drzwi do jej pokoju.
-Świetnie się dziś bawiłam-powiedziała z uśmiechem.
-Ja również. Dziękuję, za tak miło spędzony czas-odpowiedziałem.
-Gdyby nie ty, to bym nie wyszła. Jeszcze raz dziękuję-powiedziała po czym pocałowała mój policzek...

***

Helloł! Rozdział dedykuję dla:

*Patki Cher (Byłam pewna, że Boomowi Lau się podoba! Zobaczę czy jeszcze mi blogger szwankuje a jak tak, to zgłaszam to gdzieś. A tak poza tym: masz rację. Spacer w Paryżu... So romantic<3 Sama bym tak chciała! XD)

*Zwariowanej Alex (ty wiesz za co :*)

*Ali W. (najdłuższy kom jaki kiedykolwiek widziałam!)

*Dagi (ty zawsze nie wspierasz. Czytając twoje komy nastrój mi się poprawia :) )

*Ewci (kolejna osóbka, która wywołuje uśmiech na mej twarzy :) )

*Żelkowej (za te nasz maile... XD)

*Niezapominajeczce (Jak ja za tobą tęskniłam! :******)

*Lauren Coolness (kolejny kochany misiek)

*Julii Lynch (ach jak ja kocham was moi czytelnicy!)

*Karci Lynch (zawsze ze mną)

*Klaudii Yeah (baaaaardzo utalentowanej dziewczynie, o blogu, którego kochałam!)

*Louise Noir (ty też zawsze jesteś :)))) )

*Natalii (moje kochane <3)
Oraz
*Laurze Lynch (mój misiek kochany)

Next nie wiem kiedy :/ Ten rozdział mi wyszedł w miarę długi, więc proszę: skomentujcie go. Tym bardziej, że jest już początek Raury (Patka... Specjalnie dla ciebie :) )

Do następnego :*