Rozdział 69

*Oczami Laury*
<Dzień przed wyjazdem>
Już jesteśmy dwa dni po pogrzebie Spenc. Rocky przełożył swój wyjazd, aby na nim być. łkał najgłośniej, najdłużej...
 Był wręcz załamany...
 Nigdy nie widziałam go w takim stanie. Van też oczywiście płakała. Była z nią bardzo związana. Jednak to Rocky ubolewał nad stratą przyjaciółki najbardziej. Dlatego wyjechał z Ellem, Delly i Rylandem, który uparł się, aby z nimi pojechać.
Teraz już jest lepiej. W zasadzie u osób, które zostały tutaj, czyli: ja, Ross, Van i Riker. No i... i... ,,Majunia, prawda Lau? Twoja ukochana Maia, która sprawia, że jest ci nie dobrze". Ach te moje myśli...
-Przejdziemy się Lau?-spytał mnie Ross. Z nim mam najlepszy kontakt, który utrzymuję cały czas. Z van już trochę lepszy, a co do Rikera i tej zołzy... Czasem pokiwam mu głową. Dobra, jej też, ale rzadziej. Choć ona częściej mnie o coś pyta, to ,,Ty ją ignorujesz skarbie" - znów moje myśli...
-Jasne, tylko powiedz gdzie-uśmiechnęłam się ładnie. Staliśmy przed jego pokojem. Na dole siedziała cała pozostała trójka i o czymś zawzięcie rozmawiała.
-To niespodzianka. Zaczekaj na mnie na dole, ja zaraz przyjdę tylko coś wezmę-powiedział i wszedł do swojego królestwa. Wiem, że nie ładnie podsłuchiwać, ale zeszłam najciszej jak się da ze schodów i podsłuchałam kawałek rozmowy ,,starszych".
-Rozmawiałaś z Lau?-spytał Riker kierując pytanie do Van.
-Tak. Od czas do czasu tak. Na szczęście teraz mi się to udaje-odpowiedziała z uśmiechem.
-A jak ty to w ogóle zrobiłaś? Przecież ona nie chciała z wam i rozmawiać z tego, co wiem-odpowiedziała Maia.
-No wiesz. Gdyby nie Ross nie udałoby mi się to. Ale młoda o niczym nie wie-odpowiedziała z lekkim uśmiechem-I ważne, by się nie dowiedziała-ściszyła głos.
-O czym?-weszłam nagle do pomieszczenia, w którym się znajdowali. Pierwszy raz powiedziałam coś przy wszystkich, dlatego Riker i Maia tylko patrzyli na mnie z otwartymi buziami.
-No słucham? Mowę odebrało?-spytałam. Van nic nie mówiła. Tylko patrzyła na mnie swoimi piwnymi oczami.
-Czyli nie mogę uzyskać wyjaśnień?-spytałam. Słyszałam kroki na schodach. Wiedziałam, że schodzi Ross. Jednak mimo to, odwróciłam się do niego. Widziałam, że miał gitarę, przewieszoną przez ramię. Był uśmiechnięty i zdziwiony zarazem.
-Idziemy?-spytał i podszedł do drzwi patrząc na mnie.
-Sam sobie idź. Ty i Van. Skoro macie takie tajemnice-powiedziałam i wyszłam trzaskając drzwiami.
Szłam bardzo szybko do domu. Wczoraj już się spakowałam, więc wystarczyło tylko wziąć kluczyki od auta i pojechać (Lau zrobiła prawo jazdy, kiedy Spen i Van były na miesięcznym szkoleniu, które zapewne pamiętacie ~ od autorki). Miałam tego wszystkiego dosyć. Ciągle jakieś tajemnice. Co chwila. Teraz nic mnie nie trzymało. Wylatuję stąd już nie długo. Mam dość.
-Lau!-słyszałam jak ktoś za mną krzyczy.
-Lau poczekaj!-głos był coraz bliżej. Znałam ten głos jak nikt inny...
-Lau no!-po chwili poczułam lekkie szarpnięcie i zostałam odwrócona przodem do osobnika znajdującego się za mną.
-Ej, co jest?-spytał Ross patrząc mi w oczy.
-To ty mi powiedz-odpowiedziałam z ironią.
-Co mam ci powiedzieć. Co tam się stało takiego, że się na mnie obraziłaś?-spytał po chwili.
-Co? Co?!-podniosłam głos-A więc ty o niczym nie wiesz?-spytałam.
-A skąd mam wiedzieć? Byłem w pokoju jak gadaliście-powiedział, jakby to było oczywiste. Bo było. Tylko jak człowiek jest zdenerwowany, to nic do niego nie dociera...
-Van mówi, że to dzięki tobie ja się do niej odzywam. Nic by w tym takiego nie było, gdyby nie to, że poprosiła, aby nikt mi nic nie mówił. O co w tym wszystkim chodzi, co? Czemu mają mi nie mówić? O co w tym chodzi!-krzyknęłam. A Ross? A Ross po prostu...
*Oczami Van*
-Ludzie! Czemu ja nie potrafię trzymać języka za zębami?-powiedziałam.
-Przecież to nie twoja wina. Pytanie zadałam ja, a ona nie wiadomo skąd się wzięła. Skąd niby miałaś wiedzieć, że nagle będzie słuchała tego, co mówisz?-spytała Maia.
-No tak. Ale czuję się winna. Przecież gdyby nie ja, to wszystko byłoby inne. To jest takie skomplikowane... Przecież przeze mnie Lau może znienawidzić Rossa-powiedziałam ze skruchą.
-Daj spokój. Nie jest dzieckiem. Zrozumie. Przyjaźnią się już bardzo długo. Na pewno mu wybaczy-powiedział Riker i objął mnie ramieniem.
-Skąd wiesz?-spytałam.
-Po prostu wiem.
-Myślicie, że ona co zrobi?-spytała Maia dając o sobie znać.
-Nie wiem. Może powinniśmy pójść i sprawdzić?-spytałam.
-Tak. To dobry pomysł-powiedział Riker i wszyscy wyruszyliśmy pod nasz dom. Już nie był przecież ogrodzony tymi wszystkimi papierami i w ogóle. Policji też nie było. Na pewno tak są.
Szliśmy już chwilkę. Po chwili dostrzegliśmy młodych. Widok, który zastaliśmy, bardzo nas zszokował, choć myślę, że się mogliśmy przecież tego spodziewać...

***

Wiem... Rozdział za wiele nie wyjawia. I o to miało chodzić :) Nexty jak widzicie pojawiają się częściej :) Podziękujcie mojej wenie :) Oraz osobą komentującym. im więcej osób komentuje, tym bardziej mnie motywuje :)))) Jak myślicie? Co mogło być zaskakujące, a zarazem przewidywalne? Część z was zgadła w poprzednich komach :) Ale odpowiedź na to pytanie dopiero w rozdziale 70 :) Chcę bardzo podziękować za ponad 30 000 wyświetleń :) I oczywiście 52 obserwatorów :))) Komentujcie skarby!!! Oczywiście jeżeli macie jakieś pytania do mnie w związku z rozdziałami i propozycje to zachęcam do odwiedzenia zakładki ,,Pytania i Propozycje". Pytania mogą dotyczyć wszystkiego. Na pewno odpowiem :)