Rozdział 82

*Oczami Laury*
-A-Anastasia?-spytałam nie dowierzając.
-Lau? To naprawdę ty?-spytała równie oszołomiona dziewczyna po czym mocno mnie przytuliła. Czułam jak płacze mi na ramię.
-To ty-powiedziała pełna szczęścia.
-Nie da się ukryć-powiedziałam również zaczynając płakać.
-Ale ty mówisz-powiedziała jak się ode mnie oderwała.
-Dzięki Rossowi-powiedziałam pokazując na mojego przyjaciela-Przepraszam, że nic do ciebie nie mówiłam, że nie pisałam, że nie dzwoniłam... Ale... Nie mam nawet usprawiedliwienia. Tak cieszę się, że znów cię widzę... Nawet nie wiesz jak bardzo mi pomogłaś w sierocińcu-powiedziałam spuszczając głowę.
-Lau... Ja też tęskniłam. Co tu robisz?-spytała po chwili.
-Wyjechałam z siostrą i przyjaciółmi na wakacje.
-Z siostrą?-spytała nie dowierzając.
-Wyobraź sobie, że mój ojciec zostawił mi testament i dom, ale też zrobił mi małą niespodziankę. Tam dowiedziałam się, że mam siostry, o których nic nie wiem-powiedziałam zgodnie z prawdą-Ale Spencer nie żyje. Została zamordowana... Niedawno-powiedziałam czując jak słona ciecz wydostaje się ponownie spod moich powiek. Na samo wspomnienie o mojej kochanej Spencer chce mi się płakać. Dlaczego ten psychopata ją zabił? Dlaczego akurat ją musiało spotkać takie nieszczęście? Tyle pytań, a zero odpowiedzi.
-Tak mi przykro kochana-powiedziała po czym znów mnie przytuliła.
-A... A to jest Ross, jak już wcześniej wspomniałam-powiedziałam wskazując na przyjaciela.
-Anastasia-przedstawiła się podając mu dłoń.
-Długo tu zostajecie?-skierowała to pytanie do mnie.
-Jeszcze nie wiemy. Chyba z tydzień.
-A ja akurat jutro wyjeżdżam-powiedziała ze smutkiem.
-No to możemy razem spędzić choć dzisiejszy dzień-powiedziałam z lekkim uśmiechem.
-Oczywiście, że chcę-powiedziała z wielkim uśmiechem na ustach.
-Oj Anastasio... Tyle do mam ci do powiedzenia-powiedziałam po czym znów ją przytuliłam. Zapowiadają się naprawdę ciekawe wakacje...
<Godzinę później>
{Jedna z Włoskich kawiarni}
-I tak ja i moja siostra zamieszkałyśmy razem-Anastasia skończyła opowiadać o sobie i o wyjściu z sierocińca.
-Jejku. Ile ty musiałaś przejść. Naprawdę przepraszam, że wtedy nic nie mówiłam-powiedziałam ze skruchą.
-To ja powinnam cię przeprosić, za to, że cię nękałam-powiedziała i obie się zaśmiałyśmy.
-Fajnie, że się spotkałyśmy, a ja poznałam twojego chłopaka-powiedziała Anastasia pokazując palcem na Rossa.
-Co? Nie! Ross nie jest moim chłopakiem!-powiedziałam cała czerwona. Spojrzałam na Rossa. Tez zaczął się tłumaczyć.
-My tylko jesteśmy bliskimi przyjaciółmi. Nic więcej-powiedział równie czerwony Ross.
-Aha. Myślałam, że wy parą jesteście. Tak ładnie ze sobą wyglądacie-powiedziała uśmiechnięta An.
-No widzisz. Ale nic między nami nie ma, prawda Ross?-spytałam patrząc na niego.
-Tsa... Tylko się przyjaźnimy-powiedział nawet na mnie nie patrząc. Wzrokiem błądził po komórce czytając jakiegoś sms-a. Po chwili jego wyraz twarzy stał się dziwnie... Zdenerwowany?
-Ross? Coś się stało?-spytałam.
-Tak. Maia jest w szpitalu-powiedział i podniósł na mnie swój wzrok.
-A-Ale jak to?-spytałam.
Jechała taksówką. Jakaś kobieta prowadziła... Nie wiem co dokładnie się stało, bo Van mi tylko tyle napisała i podała co to za szpital-powiedział, a ja szybko wzięłam swoją torebkę i powiedziałam.
-Idziemy?-Ross na mnie dziwnie spojrzał.
-Chyba nie myślałeś, że ją zostawimy. An, jedziesz z nami?-spytałam.
-Ja nawet nie znam tej dziewczyny, a o piątej z samego rana mam samolot. Jest już późno, więc...-powiedziała lekko zasmucona.
-Rozumiem. Miło było cię spotkać Anastasio-powiedziałam i przytuliłam ją.
-Przyjedźcie kiedyś do mnie-powiedziała i podała mi karteczkę z adresem. Numer już mi dała wcześniej, więc nie będzie problemu.
-Chodź-powiedział Ross i szybko wsiedliśmy do pierwszej-lepszej złapanej taksówki.
*Oczami Vanessy*
Ja i Riker chodziliśmy w tę i z powrotem czekając na wyniki, albo jakieś informacje dotyczące Mai. Jak to się mogło stać...
-Van, co się stało?-usłyszałam jakiś głos za sobą. Biegła do mnie Lau, a tuż obok niej Ross.
-Maia jechała taksówką. Nawet nie wiem gdzie. Podobno w taksówce, do której wsiadła były przecięte hamulce. Kierowca musiał dobrze o tym wiedzieć, bo kiedy był rozpędzony, na zakręcie po prostu wyskoczył z wozu. Uciekła i zostawiła Maię. Policja nie ma wątpliwości, że to było specjalnie. Ktoś nas śledzi i chce nam zrobić krzywdę-powiedziałam ze łzami w oczach.
-Podejrzewają kogoś?-spytał Ross.
-No właśnie nie-powiedział Riker.
-Ale jak to się stało, że zadzwonili akurat do was i wy ich zrozumieliście?-spytała Laura.
-W portfelu Maia ma numery telefonów. Mój był pierwszy. Papiery ma Angielskie, więc tłumacz policyjny, czy ktoś taki do nas zadzwonił-powiedziałam zgodnie z prawdą.
-Wiadomo już coś?-spytał Ross.
-Jeszcze czekamy. Miejmy nadzieję, że nic jej nie będzie-powiedziałam i przytuliłam się do Rikera.
-Reszta wie?-spytała Lau.
-Nie. Nie dzwoniliśmy do niech. Ale w razie czego podajemy się za rodzinę Mai. Ty Lau i ja-powiedziałam. Teraz już nikt się nie odzywał. Wszyscy czekali na wyniki...

***

Hejka! Jest i kolejny rozdział :) Tak mnie jakoś naszło na ,,wypadek" Mai. Spodziewaliście się? ^^ I tego, że Anastasia jest we Włoszech! No, przynajmniej była XD Jeszcze zostało mi parę wątków... Mam już takie pomysły, że nawet nie wiem, czy je zrealizuję XD I przemyślałam waszą propozycję. Większość była za rozszerzoną fabułą, więc będzie rozszerzona. Dark zostanie wznowiony niewiele później. Postaram się wyrobić do lutego, albo marca. Jeszcze nie wiem. 

Rozdział z dedykacją dla mojego kochanego patataciątka, które wróciło na bloggera ^^

Wpadajcie na jej bloga i nabijajcie wyświetleń!

http://story-of-two-amazing-people.blogspot.nl

A ja się żegnam :) Papatki :*