Rozdział 65

*Oczami Laury*
-Czy to... To jest...-nie mogłam się wysłowić, ponieważ przedmiot jaki tu zastałam był dla mnie czymś nie do ogarnięcia. Co on tu robi? Jak tu się znalazł? Te pytania krążyły po mojej głowie na marne poszukując odpowiedzi. Odpowiedzią mogła być jedynie pustka, a tym mój umysł nie mógł się zaspokoić.
-Pianino?-Ross odpowiedział za mnie. Przez szpary światła mogłam dostrzec, że również jest zdziwiony obecnością danego przedmiotu.
-I to nie byle jakie. Wiesz ile on musiał kosztować?-powiedziałam. Na moje oko wyglądał na wart może z 40 000 - 45 000$. Moja mama nie zarobiła pewnie tyle przez całe życie. Ale ojciec... Ten to był bogaty. Widać stać go na takie zagadki.
-Na pewno jest drogie. Ale co tutaj akurat robi? Czemu w jakiś podziemiach? I...-Ross pokazał palcem na przeciwko-to koniec tunelu. Czyli może pod pianinem jest jakieś sekretne wejście, jakieś drzwi-powiedział zdumiony.
-Daj spokój. Za dużo filmów fantasty się naoglądałeś-powiedziałam, jednak to, co zrobił blondyn kompletnie mnie zaskoczyło...
*Oczami Rydel*
Zauważyłam, że nie ma Rossa i Laury. Nie wiem, gdzie mogli pójść. Dziwi mnie to, ile czasu razem spędzają. I to poza domem. Jestem pewna, że oni są w sobie zakochani.
-I jak tam?-spytała mnie Van obejmując ramieniem.
-Nic. Zastanawiam się gdzie młodych wcięło.
-Tak. Dziwi mnie to, że tak często wychodzą gdzieś razem.
-Uwierz mi. Mnie też to dziwi. Która godzina?-spytałam patrząc na nią wyczekująco. Dziewczyna wyciągnęła z kieszeni swojego białego smartphona i sprawdziła na wyświetlaczu czas.
-13:26. A czemu pytasz?-spytała.
-Tak tylko się zastanawiałam. Listonosz zawsze przychodzi o 14:00, a ja czekam na moje kosmetyki.
-Zamawiasz przez internet?-spytała.
-Tak. Nie lubię opuszczać tej wioski. A sklepy z dobrymi kosmetykami są naprawdę daleko.
-Mi to tam wszystko jedno, w co się maluję. Spencer chyba też-odpowiedziała. Po chwili spojrzeliśmy przed siebie. Chłopcy nadal kłócili się z Spencer i Maią o to, kto jest lepszy i kto powinien wygrać w bitwie na głos. Mnie już dawno się to znudziło i jak sądzę Van też.
*Oczami Laury*
Ross po prostu zaczął odsuwać pianino i świecić pod nim latarką. On chyba naprawdę wierzy, że tam coś znajdzie.
-Ross... Ja cię tylko proszę - nie zrób sobie krzywdy-powiedziałam i zaśmiałam się. Co jak co, ale muszę przyznać, że jest silny, Potrafił to ciężkie pudło przenieść. Pudło czyli pianino rzecz jasna.
-Oj Lau, Lau... Chyba jeszcze nie znasz moich możliwości-powiedział pewny siebie.
-Rób, jak uważasz. Ale jak coś ci w kręgosłupie strzeli to ja po lekarza jechać nie będę.
-Lekarza? A po co? Ty mnie wymasujesz i git będzie-powiedział i się zaśmiał.
-Chyba śnisz. W życiu bym tego nie zrobiła, choć obiecał byś mi nie wiadomo ile kasy-powiedziałam i prychnęłam na jego głupotę.
-Aż taki zły jestem?-spytał patrząc tym, razem na mnie.
-Tu nie chodzi o to, czy jesteś dobry czy zły. Mam swoją godność i swoje zasady. Pierwsza z zasad brzmi: nie podchodź za blisko przyjaciół, bo...
-Dobra nie kończ. Chyba nie chcę usłyszeć tego brutalnego zakończenia-powiedział udając płacz, po czym zaświecił mi latarką po oczach. Światło było tak mocne, że z lekka ,,otępiona" poszłam krok do tyłu i w coś wpadłam. Chyba w jakąś małą dziurę. W tej dziurze była deska, dosyć długa, więc jak tylko spadłam i otworzyłam szeroko oczy widziałam jak deska podnosi się do góry i uderza w szczękę mojego blond-włosego przyjaciela.
-Ała!-krzyknął i złapał się za podbródek.
-Sorry. Nie wiedziałam, że jest tu ta deska-podciągnęłam się i wstałam-Ale w zasadzie masz za swoje! Było mi nie świecić po oczach.
-Nie szukaj dziury w całym-powiedział masując obolałą szczękę.
-Jak na razie to ty szukasz dziury pod pianinem-zauważyłam.
-O jejku! To była taka metafora-powiedział.
-Przecież wiem. Ale nich zgadnę - tam nie ma żadnej dziury, co nie?-spytałam z chytrym uśmiechem. Westchnął i odpowiedział:
-Nie.
-Zaraz zaraz...-powiedziałam-Miałeś te latarkę przez cały czas i dopiero teraz nią świecisz? Nie mogłeś użyć jej jak szliśmy po ciemku?-spytałam poirytowana. Blondyn uśmiechnął się przepraszająco, a ja tylko pomyślałam: ,,Blondyni".
-A może...-powiedziałam i podbiegłam ostrożnie do pianina-Może to pianino ma jakieś miejsce na kluczyk? Daj latarkę-blondyn posłusznie dał mi przedmiot do ręki, a ja poświeciłam po każdym kawałku drewna. W końcu zrezygnowana znalezieniem niczego poświeciłam na klawisze. O dziwo, jeden wydawał się być taki... Bardziej... Odstający? Wyciągnęłam więc go i doznałam szoku...

***

Tak wiem... Rozdział do... Nie powiem czego. I w dodatku krótki. Ale nie ma weny :/ A poza tym blog będzie liczył sobie gdzieś tak ze 80 - 100 rozdziałów (do grudnia się chyba wyrobię) i zaczynam z powrotem ,,I see Dark". Dlaczego? Nie dość, co nie mam innego pomysłu na bloga (mój różni się trochę od streszczenia, które wam przesłałam), a poza tym wasze komy, a raczej ich brak mnie przybijają. Skoro wam się nie chce komentować, to mnie się nie chce pisać. Przykro.

A teraz kolejna sprawa (w zasadzie dwie). Pierwsza:

Konkurs na one shota. Ci którzy są chętni to proszę mi wysłać swoje one shoty na pocztę: rosesaper887@gmail.com  (czas do niedzieli) ja go opublikuje tu i na moim blogu do one shotów. OS musi być o Raurze. Druga sprawa: mój nowy blog na one shoty. Oto link:

http://one-shot-abi.blogspot.com

Do napisania!