Rozdział 58

*Oczami Laury*
-Chodź Lau. Idziemy stąd-powiedział Ross i zdjął rękę z mojego ramienia.
-Gdzie?-spytałam cicho.
-Możemy poszukać drzwi.
-Że co?-spytałam nie rozumiejąc. Ross zrobił ,,Facepalma".
-Drzwi od tego klucza, cośmy znaleźli w paszczy tygrysa.
-Aha. No tak-powiedziałam już rozumiejąc-Ale nie dziś.
-Czemu?-spytał zawiedziony.
-Bo na dworze jest ciemno, a ja się ciemności boję.
-Przecież będę z tobą-powiedział i się uśmiechnął, a ja przekręciłam oczami.
-Ale tam może coś na nas czyhać-próbowałam jeszcze raz. Ale i tym razem Ross powiedział:
-To cię obronię.
-Ale sam mówiłeś, że o tej porze jest tam niebezpiecznie.
-Ale to niekoniecznie prawda-westchnęłam.
-Dobra Ross! Powiem to prosto z mostu, jak inaczej nie rozumiesz: nie chce mi się.
-Tylko dlatego się wykręcałaś?-spytał ze zdziwieniem.
-No. Chcę iść spać.
-To dobranoc-powiedział, a ja poszłam do pokoju, gdzie miałam spać z siostrami.
<Noc>
Idę z Rossem, a po chwili znajdujemy jakieś metalowe drzwi. Niby nic, a jednak. Wyciągam kluczyk . Długo zastanawiam się, co tam może mnie zastać, więc analizuję wszystkie za i przeciw. Nie mogę się zdecydować. Jest ciemno, więc może być tam coś strasznego. Po chwili Ross chwyta moją dłoń w swoją i prowadzi klucz do dziurki. Otwieramy drzwi, a tam...
-Laura! Wstajesz czy nie?-usłyszałam stanowczy głos mojej siostry. Otworzyłam leniwie oczy. Światło strasznie mnie raziło. Kilka razy zamrugałam oczami i przeciągnęłam się.
-Królewna! Wstawaj!-tym razem usłyszałam roześmiany głos Rossa.
-Czego?-powiedziałam z niechęcią i smutkiem. Przerwali mój sen!
-Jedziemy na wycieczkę rowerową. To był mój pomysł-Ross zrobił tak zwane ,,brewki".
-A któż mógłby wpaść na coś takiego, by budzić rano ludzi, którzy chcą spać-powiedziałam z ironią.
-Wstawaj szybko!-Van mnie ponaglała.
-A która godzina?-spytałam zaspana.
-Piąta czterdzieści pięć. To też mój pomysł-Ross po raz drugi zrobił ,,brewki". Że co?! Która godzina?!
-Zabiję cię Lynch!-krzyknęłam i rzuciłam w niego poduszką.
-Ej no! Ruch ci się przyda! Ruch, to zdrowie kochana!
-To se sam ćwicz, biegaj i rób co chcesz, a normalnym ludziom daj spokój i sen!-krzyknęłam zmęczona i przykryłam się cała kołdrą. Ale niestety ,,ktoś" mnie odkrył i pociągnął z nogi.
-Co ty robisz!-krzyknęłam widząc roześmianego Rossa.
-Samej w domu cię nie zostawię-powiedział i zaczął się śmiać. Po chwili wylądowałam w łazience z ciuchami na przebranie (na ciuchach była karteczka ,,Ubierz się Laura"). Miałam mało czasu. Zabiję Lyncha! Co za! Ugh!
Po chwili gotowa i przebrana w niestety różowy strój zeszłam na dół. Popatrzyłam na przyjaciela z mordem w oczach.
-Nie potrafisz na mnie się długo gniewać. Wiem o tym-powiedział z uśmiechem i mnie przytulił. Z tym ma racje - nie potrafię.
<Godzinę później>
-Daleko jeszcze?-Van marudziła całą drogę. Dlaczego on mnie budził?
-Jeszcze chwilkę-powiedział lekko wściekły Ross.
-A gdzie jedziemy?-spytała Spencer.
-Zobaczysz-powiedział Ross. Czeka nas długa droga...

 ***

Nie powinien się dziś pojawić ten rozdział, ponieważ nie było 40 komentarzy, ale mam dziś dobry humor. Widzę, że nie zależy wam na tym blogu, więc chyba znów go usunę. Chyba, że będzie pod tym rozdziałem 30 KOMENTARZY to dodam nowy. Nie wchodzę często na bloggera (ostatni raz byłam tu z tydzień temu) ale liczę na te komentarze. Także: do napisania!