Rozdział 52

*Oczami Laury*
I...
-Jak byłam w podstawówce-zaczęłam-Ja i Sasha byłyśmy najlepszymi przyjaciółkami na całym świecie. Wszystko robiłyśmy razem jak papużki nierozłączki. Pewnego dnia oznajmiłam jej, że podoba mi się Mark. Mark to był chłopak, który grał w lidze baseball'u. Był najlepszy, najprzystojniejszy i ogólnie wszystkie dziewczyny za nim szalały. Łącznie ze mną. Wtedy, kiedy jej to powiedziałam, nie wiedziałam, że jej też się podoba Mark. Nic nie mówiła. Po prostu zaczęła piszczeć i krzyczeć ,,Mała Laura się zakochała!". Myślałam, że się cieszy, ale ona mówiła tak tylko dlatego, bo miała już plan. Ja nigdy nie byłam ładna. Nosiłam wtedy okulary, aparat na zęby i w dodatku non stop spięte w kucyka włosy. A ona? Śliczna blondyneczka, szczuplutka z pięknymi dużymi oczętami i w dodatku bogata. W przeciwieństwie do mnie. Na moim tle ona się bardzo wyróżniała. Była w szkolnej ,,elicie" najładniejszych dziewcząt, a ja byłam szarą myszką, dzięki której każdy zwracał na nią uwagę. Pewnie przyjaźniła się ze mną, bo się jej zwierzałam i pomagałam w pracach domowych. Tylko, że ona wiedziała, że nikomu nie powiem tego o czym ona mi mówiła, więc mi również się zwierzała-Pierwsza łza poleciała mi z oka. To było trudne do mówienia, ale najgorsze mam za sobą... Chociaż nie. Przed sobą...-No i ona kiedyś tam powiedziała Markowi, że jej okropna koleżanka - mówiąc jaśniej mówiła o mnie i przy mnie - jest w nim zakochana. W dodatku powiedziała moje wszystkie sekrety. I jeszcze upokorzyła jednym filmikiem-teraz na dobre się rozpłakałam.
-Co było na tym filmiku?-spytał Ross. Mówił to ze smutkiem... Nie dziwię mu się.
-Sasha mnie na nim nagrała jak mówiłam, że kocham Marka i że jest najlepszy na świecie. Potem zaczęłam okropnie ,,tańczyć". Tego tańcem nazwać nie można, ale okey. Wyświetliła to na forum szkoły... Od tamtego czasu nic... Ja...-nie mogłam się wysłowić przez gulę w gardle.
-Od tamtego czasu do nikogo się nie odezwałaś-powiedział jakby do siebie Ross. Pokiwałam twierdząco głową.
-Teraz już wiesz prawie wszystko-powiedziałam i spuściłam głowę. A on? Po prostu podszedł i mnie przytulił. Wtuliłam się w niego jak w pluszowego misia.
-Dziękuję-powiedział i pocałował mnie w czoło. Jak to kiedyś robiła moja mama...
-Za co?-spytałam ocierając łzy.
-Za to, że mi ufasz, za to, że odzywasz się do mnie, za to, że jesteś moją przyjaciółką i za to, że jesteś-powiedział, a ja popłakałam się ze wzruszenia.
-To ja powinnam ci dziękować, za to, żeś mnie nie zostawił.
-Nie musisz. Dla przyjaciół zrobił bym, wszystko.
-Nawet skoczył w ogień?-spytałam z uśmiechem.
-Jeżeli to byłoby konieczne-czułam jego uśmiech. Jakim cudem? Miał twarz w moich włosach. Uśmiechał się na bank. A ja poczułam się kimś naprawdę ważnym... Po chwili Ross zadał mi pytanie:
-Naprawdę nosiłaś okulary i aparat na zęby?-spytał i zaczął się śmiać.
-No ej! Byłam wtedy w podstawówce!-powiedziałam i oboje wybuchnęliśmy niepohamowanym śmiechem. Taki przyjaciel to skarb...
-Wracamy?-spytał po chwili.
-Dopiero przyszliśmy-zrobiłam smutna minkę.
-To może pójdziemy na... Watę cukrową!
-A skąd ty ją tu wytrzaśniesz?-spytałam ciekawa.
-Czytałem kilka dni temu, że będzie wesołe miasteczko.
-W tej wiosce?
-Nie. Jakieś 3 kilometry stąd.
-Nogi mnie bolą-zaczęłam marudzić. Myślałam, że tym przekonam przyjaciela, abyśmy zostali tutaj. O... Jak bardzo się myliłam...

***

I kolejny! Mam nadzieję, że się podoba:) Mnie tak szczerze to jakoś nie:/ No cóż... Dzięki za 14 komów przy rozpoczęciu 2 sezonu! Jak ten czas szybko leci... Mam wrażenie jakbym dopiero zaczęła tego bloga... No nic. Komentujcie, bo to bardzo mnie motywuje! Do napisania!