Rozdział 47

*Oczami Laury*
-Chcesz coś do picia?-spytałam, kiedy Ross pojawił się tuż obok mnie.
-Jasne. Tylko coś zimnego-powiedział po czym usiadł. Wyjęłam dwie szklanki po czym nalałam do nich lemoniady.
-Może wejdziemy tam na górę?-spytał po czym wziął łyk napoju.
-Chcesz tam wchodzić? Nigdy nie wiesz, co tam cię spotka...-mówiłam z przerażeniem.
-Oj Lau... Na pewno ktoś przygotował ten pokój w ten sposób, by tylko właściwa osoba go odkryła. Możesz to nawet być ty...
-Ale ja nie chcę!-krzyknęłam prawie natychmiastowo-Tam jak wejdziesz, to nawet zasięgu nie ma w telefonie. Tam jest upiornie!
-Póki nie spróbujesz, nie przekonasz się o niczym. Zaufaj mi. Będę z tobą-powiedział i spojrzał mi w oczy.
-Czemu ci tak na tym zależy, aby tam pójść?-spytałam.
-Z natury jestem bardzo ciekawski-zaśmiał się, a ja spojrzałam podejrzliwie.
-No ej! Chyba nie myślisz, że chcę cię oszukać czy coś. Ufasz mi?-spytał, a ja tylko przekręciłam teatralnie oczami.
-Ufasz mi czy nie?-ponowił pytanie.
-Oczywiście, że ci ufam-powiedziałam z stanowczością.
-To może się tam razem wybierzemy?-spytał. Ja westchnęłam. Czemu mu o tym mówiłam? Ah tak: Bo jest moim jedynym najlepszym przyjacielem.
-Okey!-podniosłam ręce w geście poddania się.
-Serio?-spytał z miną dzieciaczka, który właśnie wygrał na loterii ze 20 tysięcy.
-Tak. Pod warunkiem.
-Jakim?-mina mu lekko zrzedła.
-Idziesz pierwszy-zaśmieliśmy się oboje.
-To co? Idziemy?
-Daj mi dokończyć lemoniadę! Jeżeli to ma być ostatni dzień mojego życia - chcę ją chociaż dopić-spuściłam głowę.
-Mogłabyś być aktorką-powiedział. Uśmiechnęłam się lekko po czym dopiłam swój napój.
<Chwilkę później>
Staliśmy przed ,,wrotami" do tego czegoś. Serce biło mi jak szalone. Oddech miałam bardzo przyspieszony. Coraz bardziej zaczęłam się pocić. To wszystko było objawem jednego - tego, czego miałam tam zastać i się spodziewać.
-To wchodzimy-oznajmił Ross i otworzył dane drzwi. A tam co zastaliśmy? Zapaloną świeczkę, na stoliku, którego wcześniej tu nie było. Przybyło jeszcze trochę pajęczyn. Koło świeczki leżała kartka. Ross podniósł ją i zaczął ze zdziwieniem czytać:
,,Spodziewaj się niespodziewanego".
-Ross?-spytałam-Nie wiem jak ty, ale ja się boję-powiedziałam i podeszłam do niego bliżej.
-Spokojnie. Na pewno to głupi żart.
-Ale nikt tu nie ma dostępu-powiedziałam coraz bardziej niespokojnie.
-Może to wszystko jest zaplanowane?
-Co masz na myśli?-spytałam.
-Może ktoś chciał, abyśmy się bali, weszli tu i robimy to, co chce.
-Myślisz, że działamy jak marionetki ,,tego kogoś"?
-Tak. Myślę, że ktoś to zaplanował. Zaplanował te zagadkę, to że wejdziesz tu ponownie oraz to, że będziesz tu ze mną straszliwie się bojąc.
-Czyli my jesteśmy w jego układance.
-Nie Laura. My jesteśmy częścią tej układanki-powiedział, a do mnie zaczęły docierać jego słowa...

***

Dziś krótki, za co bardzo przepraszam. Jutro będzie dłuższy. Dziękuję za 13 komów pod poprzednim rozdziałem. Rozdział dedykuję:

Nie Zapomnianej Dziewczynie

Tuli Pomocnej

Nananatalii

Lauren Coolness

Blue Lynch

Anonimkowi:)

Cristal

ღ νєяσηιɔα ღ

Karci Lynch

Infinitym M

Klaudii Yeah

Żelkowej<3

oraz 

Selenie i Laurze

Do napisania misie!