Rozdział 55

*Oczami Laury*
Wagonik zaczął jechać bardzo powoli. Muzyka stawała się coraz głośniejsza. Nagle każdy milimetr świetlny został zamieniony w straszliwą ciemność. Po chwili ktoś zaczął nas lekko dotykać. Nagle usłyszałam coś na podobieństwo płaczu dziecka. W tym czasie... Zobaczyłam małą dziewczynkę z rozczochranymi czarnymi włoskami, w koszuli nocnej dość brudnej, a w rękach trzymała misia bez oka. Na twarzy miała rozmazaną czerwoną maź. Po chwili jej smutny wzrok, stał się strasznym wzrokiem. To był dopiero początek...
W tym samym czasie usłyszałam piłę łańcuchową. Nagle ktoś znowu mnie dotknął. Jeżeli jeszcze raz poczuję na sobie te łapska nie ręczę za siebie! I znów światło w kolorze czerwonym o słabym nasileniu pojawiło się wokoło nas. Naszym oczom ukazał się Klaun. Klaun stworzony na podobieństwo tego z ,,Batmana". W rękach trzymał piłę łańcuchową. Co chwilkę ją odpalał przy nas, by ukazać, że jest prawdziwa. Wagonik lekko zaczął przyspieszać. Tak samo jak klaun. Zaczął nas gonić! I to w dodatku z piłą, której zamiaru nie miał wyłączać! Zaczęłam piszczeć. Za chwilkę naszym oczom znów ukazała się ciemność. Już nie było słychać piły łańcuchowej. Na szczęście... A może jednak za szybko to powiedziałam? Po chwili włączyło się pomarańczowe światło o delikatnym nasileniu. Ale co chwilkę gasło. Tak jakby była awaria. Usłyszeliśmy śmiech podobny do jakiegoś z horroru, gdzie główną rolę gra facet z psychiatryka. Okropieństwo. Światło znów zgasło. Wagonik zwolnił. Zaczął wjeżdżać w skręty. Nagle światło o kolorze czerwonym i dość mocnym czerwonym zapaliło się, a nad nami przeleciał powieszony człowiek. Po czym światło zgasło.
Teraz przyszedł czas na światło o natężeniu żółtym. Było zapalone tylko na ,,pochodniach" (sztucznych) przyczepionych do ścian z boku. Po jednej stronie, za bramką stała grupka dzieci, w podartych ubraniach i brudnych buźkach oraz żółtych oczach - jak światło z pochodni. Miały minę nieufną. Jakby się nas bały, a jednocześnie chciały wyłupać oczy. Zaczęłam coraz bardziej się. bać. Spojrzałam na Rossa. Zadowolony to on nie był. Ujęłam jego dłoń, aby sama przestać się bać i czuć się bezpiecznie. Zacisnął ją w mocnym uścisku. (Beznadziejne to zdanie - od autorki). Po chwili i to światło zgasło. Nastała era światła fioletowego. Teraz zaczęła się muzyka jeszcze straszniejsza. Słychać było jakby ktoś pocierał mieczem o miecz. Nad nami przeleciał trup. O matko! Z wrażenia przytuliłam się do Rossa. W planach miałam zamknąć powieki i tak przetrwać ten straszny domek. Jednak wygrała ciekawość, z którą szans nie miałam. Widziałam belki, w których były spore szpary. Za szparami bardzo widoczne były związane linką trupy. Myślałam, że zemdleję. Ale to nie był koniec atrakcji. Teraz nastało światło niebieskie - po lewej stronie oraz zielone - po prawej. Po niebieskiej stronie pojawił się ogień, a po zielonej - sztuczne kobiety związane linką. Po chwili ogień strawił kukły na naszych oczach. Teraz do mnie dotarło - to wszystko jest przecież sztuczne! Mądra ja! Przecież te dzieci, klaun i inne atrakcje, to tylko zaplanowane atrakcje strachu. Ale jest się czego bać.
Na koniec były jeszcze jakieś stworki, ale wcale na nie nie zwróciłam uwagi Już się nie bałam.
Wyszliśmy z Rossem z wagonu. Ja - w jak najlepszym humorze, a on - ze strachem w oczach, ciężko oddychając i łapiąc się za serce.
-Następnym razem ja wybieram atrakcje-powiedział, a ja się zaśmiałam.
-Tu jesteście! Martwiłam się o was-powiedziała Vanessa, która wraz z całą grupą podeszła do nas.
-Teraz ja zabieram Lau na atrakcję, a reszta sobie idzie z Rossem-powiedziała Spencer.
-W zasadzie ja też idę z wami-tym razem odezwała się Van.
Szłyśmy w niezręcznej ciszy dla naszej trójki. Usiadłyśmy na ławce, a Van podeszła po różową, słodką nitkę, wyglądem przypominającą chmurkę, powszechnie zwaną jako - wata cukrowa.
-Proszę-powiedziała i podała nam po ,,rożku" (tak je teraz pakują).
-Laura-zaczęła Van-Czy możemy liczyć, że kiedykolwiek się do nas odezwiesz?
Długo myślałam, co zrobić. Wygrała druga opcja...

***

Tak, wiem... Dużo opisu mało dialogu. Ale macie te swoją Raurę XD Chciałam tylko powiedzieć, że blog będzie miał na bank 200 rozdziałów, a że ja mama zamiar jeszcze się z wami podroczyć, to Raura być może będzie :) Na pewno nie jutro, pojutrze, popojutrze... Hehe:) Dziękuję za 11 komów przy poprzednim, a teraz standardowe:

Do napisania!