Rozdział 50 (Koniec 1 sezonu)

NOTKA!!!
*Oczami Laury*
-Przepyszne-powiedziałam zajadając się omletami. Były świetne!
-Dziękuję-odparł Ross i się uśmiechnął.
-Witajcie kochani-usłyszeliśmy za sobą zaspany głos Mai. Co ona robi tu o tej porze? Ross chyba czyta mi w myślach...
-Maia? A co ty tu robisz?-a nie mówiłam? Normalnie jakby mi czytał w myślach!
-Nie mogłam spać i zauważyłam, że Laury nie ma obok. Postanowiłam dowiedzieć się, gdzie się podziewa. I tak trafiłam do kuchniii-ziewnęła.
-Aha-tylko na takie słowa było stać Rossa.
-Zostało coś dla mnie?-spytała i podeszła zaspanym, powolnym krokiem w stronę patelni.
-Nie przewidziałem, że się obudzisz o tej porze-Ross się zaśmiał.
-No cóż... Zrobię już dla reszty naleśniki. Może też wstaną wcześniej?-powiedziała sama do siebie.
-Tak czy inaczej... My z Laurą będziemy musieli za chwilkę wyjść-powiedział, a Maia natychmiastowo obróciła się w naszą stronę.
-Gdzie?-spytała podejrzliwie. Zanim mi zabierze przyjaciela, zacznie nim rządzić?
-Na spacer-odpowiedział prawie natychmiastowo.
-No dobra-podniosła ręce w geście poddania się. Dość szybko...
-Ale jak chcesz, możemy ci pomóc w robieniu śniadania-powiedział mój przyjaciel.
-Serio?-spytała z nadzieją.
-No pewnie. Moja rodzina jest duża, więc zanim to wszystko przygotujesz, to też trochę minie.
-Dzięki-powiedziała z ulgą.
-To co mamy robić?-spytał Ross, biorąc w tym czasie brudne talerze po naszym śniadaniu do rąk.
-Może najpierw rozbij jajka, a ja zobaczę, czy jest mleko-powiedziała i zajrzała do lodówki w celu zobaczenia, czy jest dany przedmiot, o którym mówiła.
-Okey-powiedział Ross i zabrał się za przyrządzanie śniadania.
-Chodź Lau. Pomożesz nam-powiedział Ross. Po chwili zaczęliśmy wspólnymi siłami starać się zrobić śniadanie dla pozostałej części rodzinki. Czyli dla pozostałych siedmiu osób...(Z Maią)
Kiedy mieliśmy połowę naleśników usmażonych, usłyszeliśmy pierwsze kroki.
-Witam was wszyst... Śniadanie!-Ell nawet nie dokończył się witać z nami, kiedy tylko zobaczył, że na stole leży góra naleśników. Ruszył tak, jakby mu nikt nigdy śniadań nie robił. Tak samo pozostali, którzy z nim przyszli. A kim byli ci ,,pozostali"? Riker i Rocky. Już po chwili pałaszowali naleśniki. A uwierzcie mi - było ich sporo.
-Maia?-Rocky zrobił słodkie oczka. A co jeżeli on się w niej kocha?
-Co?-spytała Maia nawet nie odwracając się do wspomnianego członka rodziny Lynch. Nadal wykonywała swoją czynność. Mianowicie smażenie naleśników.
-Byłabyś tak dobra i zrobiła mi kakao?-spytał nadal głosem dziecka, które coś zbroiło i próbuje przed rodzicami to wytłumaczyć, robiąc słodkie oczka i słodki, niewinny głosik.
-No dobra-powiedziała Maia. Chyba często ją o to proszą.
-To ja też chcę!-krzyknęli jednocześnie Ell i Riker.
-I co jeszcze?-spytała z ironią Maia.
-Mogą być żelki-powiedział Ellington. Chyba nie załapał tej ironii. Maia popatrzyła na niego jak na niezrównoważonego psychicznie, ale nie skomentowała ni słowem jego wypowiedzi. Po ,,koncercie życzeń" i skończeniu smażenia zbiegła się reszta rodziny wraz z Aną. Mianowicie kolejne trzy osoby. Rydel, Ryland i wcześniej wspomniana Ana.
-Śniadanko? Jesteście kochani-powiedziała z uśmiechem Rydel.
-Jak ty nie robisz, to chociaż oni się postarali i zapewnili nam siły na dalszą część dnia-Ell nie potrzebnie skomentował słowa Rydel. Gdyby wzrok mógł zabijać, Ell leżałby na pewno martwy dzięki Rydel.
-Masz mi coś do zarzucenia?-spytała gniewnym tonem. Ell natomiast skulił się na krześle i spojrzał na nią niewinnym wzrokiem.
-I tak ma być-powiedziała z wyższością.
Po chwili cała rodzina zasiadła do stołu. Oczywiście ja, Maia i Ana również. Z grzeczności. Mimo, że ja i Ross już jedliśmy, Rydel uparła się byśmy chociaż coś wypili. No i tak znalazłam się przy stole z kubkiem ciepłej herbaty, którą popijałam, co chwilkę patrząc na towarzystwo, które jak na złość nic nie mówiło. Po chwili zaczął Rocky:
-Może odwiedzimy ciocie Sally w następnym tygodniu?
-Jaką ciocię Sally?-spytała ze zdziwieniem Rydel.
-No tę blondynkę, dość szczupłą z pomarszczoną twarzą z Nowego Yorku-Rocky starał się dokładnie opisać wspomnianą kobietę.
-Przecież to nie była nasza ciocia-powiedział Ross.
-Jak to?-spytał Rocky ze zdziwieniem,.
-Tak to, że wynajmowaliśmy u niej pokój w hotelu, a raczej motelu i po prostu kazała do siebie tak mówić-powiedziała Rydel.
-Ale jak to?-powiedział bliski płaczu Rocky. Zachowywał się jak dziecko, które było oszukiwane przez cały czas i nagle dowiedziało się prawdy.
-Rocky, skończ temat!-krzyknęła Rydel.
Ross w tym momencie kiwnął głową, abym poszła z nim. Szybkim ruchem wstałam od stołu i wyszłam (Lau ubrała się wcześniej - od autorki).
-Co to było!-spytałam ze śmiechem. Ja i Ross chichraliśmy się tak już dłuższy czas idąc do mojego domu.
-Nie wiem! Ale mina Rockiego-Ross zaczął naśladować swojego brata.
-Dokładnie!-wybuchnęłam śmiechem.
-To gdzie idziemy?-spytał, jak się trochę ogarnęliśmy.
-Wiesz co? Koło mojego domu jest taki piękny zagajnik. Może tam pójdziemy?
-Może-powiedział Ross i przybliżył się do mnie.
-Tam jest pięknie-powiedziałam z uśmiechem idąc ramię w ramię z przyjacielem.
-Może tam się coś pięknego wydarzy...-powiedział tajemniczo. Zmrużyłam brwi, ale uśmiechnęłam się.
Szliśmy dalej w bardzo przyjemnej ciszy. Ciepły wiatr muskał moją twarz, słoneczko swymi promieniami ogrzewało i opalało moją bladą cerę... Było idealnie. I jeszcze szłam obok osoby, która jako jedyna jest moim najlepszym przyjacielem, oparciem, pomocą, troską, zrozumieniem, pocieszycielem, a nawet bratem. Mimowolnie się uśmiechnęłam.
-Jesteśmy-powiedziałam i otworzyłam ,,wrota mego zamku".
Szliśmy jeszcze kawałek, skręcając w prawo i idąc śliczną, krzemienną ścieżką.
Naszym oczom po chwili ukazał się taki widok:

  Przeszliśmy parę kroków dalej, a naszym oczom ukazał się jeszcze piękniejszy widok:

Usiedliśmy na pomoście (który znajdował się za tymi pięknymi drzewami - od autorki), zdjęliśmy buty i zaczęliśmy moczyć stopy w cudownym jeziorku.
-Pięknie tu-powiedział Ross. Uśmiechnęłam się.
-Tata zadbał o każdy szczegół-powiedziałam z uśmiechem patrząc przed siebie, podobnie jak blondyn.
-Tęsknisz za nim?-spytał.
-A da się tęsknić za kimś, kogo nigdy się nie widziało?-odpowiedziałam pytaniem na pytanie.
-Można. Można również tęsknić za czymś, czego nie widzieliśmy.
-I masz odpowiedź.
-Chciałaś się kiedyś z nim spotkać?
-Zawsze pytałam mamę, czy on przyjdzie, kiedy nas zostawił i dlaczego oraz kim jest. Ale odpowiedzi nigdy nie uzyskałam. Mama zawsze wtedy zaczynała płakać. Więc znów odpuszczałam na kilka dni. Ja po prostu chciałam wiedzieć, kim on jest...-powiedziałam, a jedna jedyna łza spłynęła po moim bladym policzku. Nawet nie płakałam, bo tego nazwać tak nie można. Tak po prostu działały na mnie wspomnienia.
-Przykro mi. Ja znałem swoich rodziców, choć też ich straciłem. Ale ty ojca nie znałaś.
-Wiesz co jest najgorsze? Że dowiedziałam się o jego istnieniu, kiedy on odszedł i zostawił mi spadek. I po co? W ogóle skąd on wiedział, gdzie będę?
-Na pewno cię kochał. A gdyby nie spadek... Nie poznalibyśmy się...-powiedział i spojrzał na mnie. Ja uczyniłam to samo. Po chwili zaczął się do mnie przybliżać. Jego oczy patrzyły prosto na mnie. A może za mnie? Jego wzrok był bardzo skupiony. Po chwili zaczął lekko zamykać powieki. Był już naprawdę blisko mej twarzy. Nie wiedziałam, o co mu chodzi. Ale dowiedziałam się po chwili. Ross zmarszczył brwi. Po chwili je wyprostował i krzyknął:
-Tam się coś świeci! Im bliżej patrzę, tym bardziej to widzę!-powiedział pełen euforii. Odwróciłam się w kierunku, w którym patrzył mój blond-włosy przyjaciel. Faktycznie. W konarze drzewa zauważyłam dziurę, a w dziurze coś się świeciło. I to w dodatku na czerwono. Szybkim krokiem podeszliśmy tam. Zdrapaliśmy konar drzewa, a naszym oczom ukazał się dobrze ukryty rubin. Nieźle się tatuś postarał.
-Myślisz, że to rubin od tygrysa?-spytałam podekscytowana z uśmiechem na twarzy.
-Nie wiem, ale chodźmy to sprawdzić-powiedział, a ja go mocno przytuliłam.
-Dziękuję za pomoc!
-Nie ma sprawy-odwzajemnił mój gest.
Po chwili wbiegliśmy (i to dosłownie) do domu. Szybko otworzyliśmy ,,straszne" drzwi. Podekscytowani od razu znaleźliśmy się w pokoju z głową tygrysa. Ross wyciągnął rubin z kieszeni i wsadził go do głowy. Czekaliśmy, co stanie się dalej. Po chwili usłyszeliśmy jakby cichą melodię od pozytywki. Przestraszona wtuliłam się w przyjaciela i zamknęłam oczy. Jednak po chwili melodia ustała, a paszcza tygrysa otworzyła się. Naszym oczom ukazał się...

***

Co się ukazało? To w drugim sezonie:) Ah wredna ja! Mam do was prośbę: Czy każdy, kto do tej pory czytał to opowiadanie, kto nadal je czyta i kto choć trochę mnie lubi, może skomentować ten rozdział? Bardzo mi zależy, aby zobaczyć ile mam misi:) Także wszyscy, którzy choć trochę mnie lubią i czytają tego bloga niech skomentują ten rozdział. Dla was to chwilka - dla mnie radocha:) Piszcie też w komach co myślicie o rozdziale i o tym, co znajdowało się w paszczy tygrysa:)

Teraz podsumowanie dwóch miesięcy bloga:

Obserwatorzy: 39 miśków :****

Komentarze: 723 :*

Wyświetlenia: 19 950 <3

Dziękuję wszystkim:) Kocham was! Dobra, ja idę pisać nexty:* Do napisania! 

P.S Początek II sezonu prawdopodobnie w drugiej połowie sierpnia:) <3

(Pewnie myśleliście, że Raura się pocałuje? Hehe:))
ᶫᵒᵛᵉᵧₒᵤ Guys!
Rozdział z dedykiem dla Patata Ciastko:*