Rozdział 46

*Oczami Laury*
-Nic nie powiesz?-spytałam. On nadal siedział ze mną przy fortepianie patrząc na mnie z otwartą buzią i nie mogąc wydusić żadnego słowa, był w bezruchu.
-Wow-tylko na tyle było go stać.
-Wow? Takie słowa? Chyba powinnam przewidzieć taką reakcję...-powiedziałam i już miałam wstawać, kiedy pociągnął mnie za ręke, tak abym usiadła.
-Po prostu zdziwiło mnie to, że tak bogaty i szanowany człowiek miał córkę.
-W zasadzie córki licząc to, że Vanessa i Spencer są moimi przyrodnimi siostrami. Ale go i tak nie znałam. Dowiedziałam się o jego istnieniu kilka dni po jego śmierci. Nigdy go nie widziałam na oczy...
-To mi bardzo przykro-powiedział i spuścił głowę.
-Chociaż ty i tak miałeś chyba gorzej. Ty straciłeś rodziców...-taaaa. Ze mnie dobra pocieszycielka nigdy nie będzie.
-A ty wychowałaś się tylko z mamą?-spytał.
-Tak. Do 15 roku życia. Ale nie chcę o tym gadać...-powiedziałam cicho.
-Czemu? Coś się stało?-dociekał.
-Tak, ale to dla mnie trudne...-powiedziałam i spuściłam głowę.
-Zdałem sobie sprawę, że tak naprawdę nic o tobie nie wiem. Może chociaż trochę naświetlisz mi sytuację, co?
-Widziałeś kiedyś trupa?-spytałam.
-Na cmentarzu w kostnicy, tak-powiedział.
-A widziałeś kiedyś zamordowanego człowieka, ale nie w kostnicy?-spytałam ponownie.
-Nie... Do czego zmierzasz?-spytał nie rozumiejąc.
-A ja tak-powiedziałam i wstałam od fortepianu kierując się do kuchni. On chyba jeszcze trawił moje słowa, bo dopiero po chwili, takiej dłuższej chwili poszedł w moje ślady.
-Ten trup... Te morderstwo... To była twoja mama?-spytał. Ja kiwnęłam głową czując, jak łzy napływają mi do oczu. Zaczęłam szlochać... A on podszedł i mnie przytulił.
-Nie płacz. Już dobrze. Możesz mi wszystko powiedzieć. Warto, abyś się komuś wygadała. Może wtedy będzie ci łatwiej pogodzić się z tragedią?-spytał.
-N-Nie jestem g-gotowa-wyjąkałam. Może i bardzo lubię Rossa i uznaje go za swojego przyjaciela, ale na razie nie mam sił nikomu nic mówić.Powiem mu. Ale jak tylko będę gotowa.
-A może zamiast tego, chcesz mi powiedzieć coś innego?-spytał. Pokiwałam twierdząco głową. Może już czas?
-Chodź do salonu-powiedział i razem udaliśmy się we wspomniane miejsce.
-To opowiadaj-powiedział, kiedy już się uspokoiłam. To akurat powiem bez jąkania czy płaczu. Będę silna.
-A więc jak dostałam ten pokój na górze i odkryłam, że mam garderobę, poszłam jej schodami do góry do takich drzwi. Tam w środku jest strasznie. Jak spojrzałam przez dziurkę od klucza to aż się przeraziłam!-krzyknęłam.
-A co tam było?
-Kobieta bez oka. Jak weszłam... Kobieta... Zniknęła-powiedziałam i dopiero zaczęło do mnie docierać, co tam właściwie było. Że ja miałam odwagę wejść tam SAMA.
-Weszłaś tam?-spytał z niedowierzaniem. Pokiwałam twierdząco głową.
-Jak tam weszłam, znajdował się tam tygrys. Miał jedno rubinowe oko. Prawdziwy rubin... Ale w miejscu, gdzie powinno znajdować się drugie oko był tylko ślad po rubinie, a go nie było. Po prostu pustka. Od tamtego czasu szukałam rubinu, ale nie znalazłam...
-Może poszukamy go razem?
-Ale nie dziś. Dziś miałam za dużo atrakcji jak na jeden dzień-powiedziałam po czym poszłam do kuchni.

***

Hejka! Jak tam dzionek? Ja już jestem prawie zdrowa (lepiej już się czuję), więc jest rozdział. Mam zamiar jak najszybciej skończyć ten sezon i znaleźć nowy. Jest mi trochę przykro, że pod poprzednim rozdziałem było tylko 10 komów:( Do napisania!