Rozdział 30

*Oczami Laury*
Odezwałam się. Odezwałam się pierwszy raz od kilku lat. Do Rossa. Który teraz siedzi i patrzy się na mnie z otwartą buzią. Nie dziwię mu się. Nie odzywam się do nikogo odkąd mnie zna i nagle bumm! Odzywam się. Zszokowany chwilę dochodził do siebie. Jednak po dłuższej chwili odpowiedział:
-Dlaczego robię co?-spytał nie ogarniając jeszcze do końca.
-Dlaczego nazywasz mnie przyjaciółką? Dlaczego przychodzisz i mi pomagasz, mimo, że w zamian się nie odzywałam. Dlaczego w ogóle się mną interesujesz?-tak dużo pytań zadawałam mu w masakrycznym tempie. Od śmierci mamy nie powiedziałam nic. Nagle mnie coś naszło i zaczęłam do niego mówić. I ryczeć masakrycznie zarazem. Chyba nic więcej już nie powiem.
-Wiem, że to głupie, ale zależy mi na tobie. Jak na nikim innym. Nigdy nie miałem przyjaciela, przyjaciółki... Nawet bliskiego kolegi. Poza rodzeństwem. I nagle znalazłem kogoś, kto mnie słucha, rozumie, wspiera... Wystarczy mi twoja obecność. Jesteś dla mnie jak rodzona siostra-jak wypowiadał te słowa rozryczałam się jeszcze bardziej. Bardzo, naprawdę bardzo rzadko płakałam w czyjejś obecności. Nie okazywałam też uczuć. A przy Rossie? Jakbym rozmawiała z bratem, przyjacielem... Śmiałam się przy nim i płakałam... Okazywałam uczucia jak normalny człowiek. Jak ktoś, kto jest normalny, a nie zamknięty w sobie niczym psychiczny...
-Oj Laura...-powiedział, po czym podszedł i mnie przytulił. A ja zaczęłam jeszcze bardziej szlochać.
-Już dobrze-powiedział i pogłaskał mnie po głowie.
-Dziękuję-powiedziałam i ,,odkleiłam" się od niego.
-Za co?-spytał z poważną miną.
-Za przyjaciela jak brata-powiedziałam i zamilkłam.
-Dziś pierwszy raz usłyszałem twój głos-uśmiechnął się-Mam nadzieję, że będę od dziś słyszał go codziennie.
-Wątpię-odpowiedziałam po chwili.
-Masz zamiar znów nic nie mówić?-spytał zaskoczony.
-Może-odpowiedziałam tajemniczo.
-A może to czas by się otworzyć?
-Może tak, a może nie...-odpowiedziałam i wstałam. Szybkim krokiem doszłam do kuchni.
-Masz zamiar odpowiadać mi monosylabami? Nic więcej? Myślałem, że teraz opowiesz mi coś o sobie. Jak się tu znalazłaś, co z twoją rodziną, jak długo tu zostajesz...
-Rzeczywistość jest tak zagadkowa, że aż śmieszna...-odpowiedziałam po chwili. Chyba nie zrozumiał mojego przekazu.
-Czyli mam rozumieć, że nie masz zamiaru utrzymywać ze mną kontaktu?-spytał po chwili.
-Nie powiedziałam tego-odparłam.
-Twoje życie to zagadka?-spytał po chwili.
-,,I pochwalam tajń życia w pieśni i w milczeniu, pogodny mądrym smutkiem i wyprawny w cierpieniu"-zacytowałam. Moje życie to zagadka.
-Jesteś niesamowita lecz twój język niezrozumiały-powiedział po chwili, a ja się zaśmiałam...

***

Nareszcie koniec! W sensie pisania:) Mam nadzieję, że podoba się ,,nowa" Laura. Oczywiście na początku dużo mówić nie będzie, więc się nie przyzwyczajajcie:) Rozdział dedykuję wszystkim, którzy skomentowali mój wczorajszy rozdział i bardzooo mnie zmotywowali do pisania, za co bardzo im dziękuję<3 W następnym rozdziale, czyli 31 dedykację otrzyma osoba, która napiszę ostatni komentarz pod tym rozdziałem:) A oto osoby, którym dedykuje rozdział dzisiejszy:

Ronnie Lynch

Anonimek :)

Patata Ciastko

Karcia Lynch

AnnaMartyna Winiarska

Ally Moon

Ania 

Selena i Laura

Nananatalia

Tulia Pomocna

Nie Zapomniana Dziewczyna

Victoria Rik

Maja

Klaudia Yeah

Anonimek /Sashy

Happy

Malina Rozowa

Anonimek :)

Żelkowaa
Patka Cher
Ryba XDD
Lauren Coolnes
Anonimek :)

Także ostatni komentarz pod tym rozdziałem otrzyma jutro dedykację do kolejnego rozdziału:) Do napisania<3