Rozdział 22

*Oczami Laury*
Zostało mi jeszcze troszkę zupy krem z wczorajszego dnia. Odgrzałam więc obiad i zjadłam ciągle mając w myślach wczorajszy dzień. Nieźle się ubawiłam. A szczególnie z tym uczeniem tańca... A właśnie! Trzeba poćwiczyć! A co jeśli się zbłaźnię? Jeżeli coś mi nie wyjdzie? Jak coś mi się stanie? Zaczęłam panikować. Wiadomo - bez sensu. Ale ja zawsze taka byłam. Laura panikara. Ale po prostu boję się. No bo na przykład, jeżeli ktoś do mnie podejdzie, a ja oczywiście nic nie powiem to się zbłaźnię, prawda? Chociaż będę miała maskę... A jeżeli mi ją zdejmą? To co wtedy? Jejku! Tyle nie potrzebnych zawadza w mojej głowie! Dobrze, że nie będę tam sama. Ross będzie ze mną. Chyba, że Maia mnie wyprzedzi... Co ja gadam! A raczej myślę! Przecież Ross to nie Sasha. Czemu ja zawsze porównuje ludzi! 
Po skończonym obiedzie włożyłam naczynia do zmywarki. Po skończonej czynności poszłam poćwiczyć taniec. Wzięłam miotłę do rąk i zaczęłam udawać, że z nią tańczą. Musiało to komicznie wyglądać. Dziewczyna tańczy z miotłom. Na samą myśl śmiać mi się chce. Gdy skończyłam swoje ,,wygibasy" ktoś zaczął bić brawo. Odwróciłam się, a w progu stał Ross. Od razu rzuciłam miotłę. 
-Brawo. Świetnie ci idzie-spojrzałam na niego pytającym wzrokiem.
-Drzwi były otwarte więc wszedłem-mówiąc to podszedł do mnie bliżej.
-Mogę poprosić do tańca?-spytał, a ja uśmiechnęłam się promiennie. Podałam mu dłoń i po chwili tańczyliśmy walca angielskiego. I znowu pełno śmiechu, uśmiechów i dziwnych min. Czuję się przy nim swobodnie, ale nie na tyle, by coś do niego mówić. Aż taka otwarta nie jestem. I coraz bardziej tego żałuję...
-To co? Idziemy się coś napić?-pokiwałam głową. Po chwili znajdowaliśmy się w kuchni popijając wodę w szklankach. 
-Już 16:00. Bal jest o 17:30. Może się przebierzesz? To znaczy w tej sukience też wyglądasz ładnie, ale wolałbym abyś ubrała odpowiednią na bal. Bo tam podobno wszystkie dziewczyny mają mieć ciemne sukienki, a mężczyźni czarne garnitury. Ja pójdę po swój. Za chwilkę będę-powiedział i poszedł gdzieś na zewnątrz. A ja poszłam przebrać się do swojego pokoju. Ubrałam oczywiście piękną sukienkę od Rossa i do tego ta maska i te koturny... Jednym słowem: super.
Schodziłam delikatnie stąpając po schodach, tak aby się nie wywrócić. Po chwili zobaczyłam Rossa w czarnym garniturze trzymającym chyba kolejny prezent w rękach.
-Zapomniałem wcześniej ci powiedzieć, a raczej dać to-powiedział i wręczył mi pudełko w którym znajdowały się cudowne rękawiczki:

które od razu ubrałam. 
-Gotowa?-spytał z uśmiechem, a ja pokiwałam twierdząco głową.
-No to chodźmy-powiedział i pociągnął mnie za rękę w stronę swojego samochodu... Zaraz, zaraz... Czy to Lamorghini Huracan? Autko wyglądało tak:

Spojrzałam na niego pytająco.
-Kupiłem je dziś rano. Zapraszam-powiedział i otworzył mi drzwi niczym prawdziwy gentelmen.

***

I kolejny! Mam nadzieje, że się podoba:) I ta maszyna... Nie mogłam sie powstrzymać! Dziś dodaję bardzooo wcześnie. Czemu? Bo mam dobry humor i dużo czasu:) Nie wiem kiedy next... Może jutro? Może w poniedziałek? W każdym bądź razie dziękuję za 12 komów przy poprzednim rozdziale oraz ponad... Uwaga.... 6000 wyświetleń! Dziękuję<3 Jesteście kochani:) Do napisania!