Rozdział 9

Ważna Notecka!
*Oczami Laury*
W drzwiach stał blondyn o niesamowicie pięknych, czekoladowych oczach i zniewalającym uśmiechu. Stał wyprostowany, uśmiechał się szeroko ukazując tym samym szereg swoich ząbków. 
-Cześć. Jestem Ross-powiedział najprawdopodobniej mój rówieśnik. A ja nadal przyglądałam się rysą jego twarzy, które coś mi przypominały...
-A ty to pewnie Laura?-spytał, a ja nie mogłam wydusić z siebie nawet słowa.
-Będziemy tu tak stać czy...-zaczął, a ja speszona otworzyłam szerzej drzwi i pokazałam mu przedmiot leżący nieopodal nas.
-Jesteś niemową?-spytał z lekkim uśmiechem, a ja pokiwałam przecząco głową.
-Ogółem nie lubisz nic mówić?-spytał, a ja spojrzałam na swoje buty. Nie miałam siły ani odpowiadać ani patrzeć mu w oczy. Przecież to nie jego wina, że ja nic nie mówię. Nie chcę, by on cokolwiek sobie o mnie złego pomyślał.
-To co? Zaczynamy?-spytał i usiadł na stołek leżący obok fortepianu. Spojrzał na mnie pytająco, a ja pokiwałam twierdząco głową i dosiadłam się do niego, zachowując wyraźny dystans. Usiadłam od niego tak daleko jak to możliwe.
-Boisz się mnie?-spytał nie pewnie, a mnie zamurowało. Nie no przecież, że się go nie boję! Nawet nie chcę, by tak myślał. Pokiwałam szybko przecząco głową.
-Okej. To może zaczniemy od ogólnego układu, a potem pokaże ci parę trików. Co ty na to?-uśmiechnęłam się na samą myśl o tym, że za chwilkę zacznę pierwszy krok do spełnienia swojego marzenia - do nauczenia się grania na fortepianie.
Blondyn szybkimi i pewnymi ruchami pokazywał mi poszczególne nuty. Zaczęliśmy od nut, a skończymy na akordach. Ale to na pewno nie dziś. Zostało mi jeszcze z 60 lekcji. Każda codziennie. Ross zrobił dla mnie wyjątek, bo akurat teraz nie ma za bardzo nic do roboty, a ja jestem jago jedyną uczennicą. Podobno chciał zakończyć bycie nauczycielem, ale dla mnie zrobił wyjątek. Dla dziewczyny, której nie zna, która go traktuje w naganny sposób. Jestem do niczego. Moje rozmyślania przerwał jego głos.
-Spróbujesz teraz ty?-spytał, a ja ocknęłam się z transu. Pokiwałam twierdząco głową i naciskałam kolejne nuty. Miałam ich kilka, ale nie obyło się bez fałszu. Jeszcze dobrze ich nie odróżniam.
-Jak na pierwszą lekcję idzie ci świetnie. Większość tych, co uczyłem nie potrafiła na pierwszej lekcji nic. A ty świetnie sobie radzisz-pochwalił mnie, a ja się lekko uśmiechnęłam.
-Ja gram od pierwszych lat swojego życia. U nas w rodzinie non stop mieliśmy do czynienia z muzyką-patrzał na fortepian i opowiadał mi o sobie. Co chwilę się uśmiechał. Ja słuchałam go z zaciekawieniem. Mówił na jakich instrumentach gra oraz od kiedy. Czasami śmieliśmy się razem z jego opowiadań. Były przezabawne. Dowiedziałam się, że ma rodzeństwo, z którym założył zespół R5, wraz z przyjacielem Ellem. Wspaniale z nim spędza się czas. Mimo, że to on mówi, a nie ja. Spojrzałam na zegarek. Była 19:54.
-Będę się już zbierał-pokiwałam smutno głową.
-To co? Jutro o 13:00?-spytał i razem się zaśmialiśmy. Nawet nie wiem czemu. Fajny jest i to bardzo, ale nie potrafię do niego nic powiedzieć. Tak samo jak do moich sióstr. Ale cieszę się, że są. Tak samo jak Ross. 
Blondyn po chwili wstał i pomachał mi. Widziałam tylko jak jego sylwetka niknie za oknem...

***

Wiem, że rozdział beznadziejny i w ogóle:/ Ale mam dla was być może smutne wieści: rozdziału nie będzie aż do 6 czerwca:/ Mam egzaminy próbne i muszę się przygotować:( Mam nadzieję, że mnie nie opuścicie. W zasadzie to nie wiem kiedy next, ale na pewno nie w dniach od 2-6 czerwca:/ Także do napisania moje misie:)